James Bond. Aπό την Jamaica με αγάπη. Λίγη ιστορία

Καθώς ετοιμαζόμαστε για την νέα ταινία του 007!

Τι κοινό έχει ο James Bond, πολλά από τα τραγούδια του Bob Marley ή το Every Breath You Take που έγραψε ο Sting ως το πιο χαρακτηριστικό τραγούδι των Police? Aν εκ πρώτης όψεως πιστεύετε καμία, κάνετε μεγάλο λάθος. Όλα τα παραπάνω έχουν κοινό πως γράφτηκαν στο ίδιο ξύλινο γραφείο. Ένα ξύλινο γραφείο που κατασκευάστηκε από έναν άσημο τοπικό επιπλοποιό που προσέλαβε ο Ian Fleming. H βίλα που αγόρασε στη Jamaica από την οικογένεια Bond, χρειαζόταν ανακαίνιση. Το γραφείο και το κρεβάτι ήταν τα πρώτα έπιπλα που τοποθετήθηκαν σε αυτήν. Την ονόμασε Goldeneye προς χάριν μιας «μαύρης» επιχείρησης δικής του σχεδίασης, που ποτέ δεν εκτελέστηκε. Tο όνειρο που είχε για ένα ησυχαστήριο στο οποίο θα μπορούσε να γράψει μερικά βιβλία, έπαιρνε μορφή σε αυτόν τον μικρό κόλπο της Oracabessa.
Οι νουβέλες που έγραψε εκεί για έναν ιδανικό κατ’ αυτόν βρετανό υπερπράκτορα, υπήρξαν τόσο πετυχημένες που έθεσαν τα θεμέλια του παγκόσμιου lifestyle. Δράση, γυναίκες και άδεια να σκοτώνει κανείς? Το νόημα της ζωής! Ο συνδυασμός ήταν τόσο πετυχημένος που ακόμα και 70 χρόνια από την στιγμή που η γραφομηχανή έγραψε την πρώτη σελίδα, συνεχίσει να συγκινεί το ίδιο άνδρες και γυναίκες. Η πρώτη ταινία της σειράς, με τον τίτλο Dr. No, βγήκε στις αίθουσες πριν από 59ακριβώς χρόνια!

O Patrick Dalzel-Job ήταν ένας βρετανός αξιωματικός που έδρασε σε πολλές μυστικές πολεμικές επιχειρήσεις -ως μέλος της 30 Assault Unit- κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Ένα από τα χαρακτηριστικά του ήταν, πως κατάφερνε να επιβιώνει ανεξάρτητα από την δυσκολία της αποστολής. Ο Patrick Dalzel-Job, ακόμα και με τα στάνταρ της εποχής μας ήταν ένας υπεράνθρωπος. Ήξερε να πιλοτάρει αεροπλάνο και ανεμόπτερο, ήταν εξαιρετικός σκιέρ, έτρεχε σε αγώνες μοτοσυκλέτας, ήξερε πολλές ξένες γλώσσες, Νορβηγικά, Σουηδικά, Δανέζικα, Φινλανδικά, Γερμανικά, Γαλλικά, Ιταλικά και Ρώσικα(!), είχε εξαιρετική αίσθηση ισορροπίας και προσανατολισμού, χειριζόταν μίνι υποβρύχια, είχε άπνοια 4 λεπτών με κόπωση, τεράστια γνώση εκρηκτικών, ήξερε ιστιοπλοϊα, έκανε καταδύσεις και φυσικά ως κομάντο έπεφτε με αλεξίπτωτο… Πέθανε το 2003, σε ηλικία 90 ετών, ως ένας πλήρης ημερών συμπαθητικός παππούς. Κυρίες και κύριοι ο Patrick Dalzel-Job, δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά… ήταν ο πραγματικός James Bond! Η πραγματική -με ανθρώπινη υπόσταση- έκφανση, του χαρακτήρα που θα γνωρίζαμε αργότερα με αυτό το όνομα.
Ο Ian Fleming γεννήθηκε στο Mayfair το 1908, ως γόνος μιας πλούσιας και διάσημης οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν μέλος του Βρετανικού κοινοβουλίου και εξέχουσα προσωπικότητα. Έτσι ο Ian μεγάλωσε σε ένα αριστοκρατικό περιβάλλον, έμαθε πολλές ξένες γλώσσες, σπούδασε στο Sunningale, στη συνέχεια στο Eaton College και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Royal Military Academy Sandhurst. Προσπάθησε το 1932, να γίνει διπλωμάτης αλλά δεν τον δέχθηκαν στο Foreign Office παρά το ότι διέθετε και με το παραπάνω, τα απαραίτητα προσόντα. Έτσι αποφάσισε να γίνει χρηματιστής για τον οίκο Rowe & Pitman, ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν ως περιστασιακός συντάκτης για το πρακτορείο Reuters. Δεν έχει ακόμα αποσαφηνιστεί, αλλά μάλλον η αποτυχία του ως διπλωμάτης δεν ήταν πραγματική. Μάλλον το Foreign Office ανέφερε στην Mi6, την ύπαρξη αυτού του λαμπρού, πολύγλωσσου και μορφωμένου νέου και έτσι αποφάσισαν τότε, να τον στρατολογήσουν ως μυστικό πράκτορα. Έτσι το Reuters τον έστειλε ως μόνιμο ανταποκριτή του στη… Μόσχα! Κατά τη διάρκεια του
2ου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Fleming στρατολογήθηκε από τις εφεδρείες της Black Watch, ενός ανεξάρτητου συντάγματος της Τρίτης Σκωτικής Στρατιάς. Ο αρχηγός της Αντικατασκοπείας, Ναύαρχος John Godfrey, τον επέλεξε ως προσωπικό του βοηθό. Κατά την διάρκεια του πολέμου, έγινε Commander με το κωδικό όνομα 17F και ανέλαβε την σύνταξη του Naval Inteligence Division Geograpgical Handbook Series. To 1944 ανέλαβε την διοίκηση της 30 Assault Unit. Μιας θρυλικής σήμερα, -μυστικής τότε- ομάδας κομάντο, που επιχειρούσε συνήθως άοπλη, πίσω από τις γραμμές του εχθρού και φυγάδευε χρήσιμους επιστήμονες. Πολλές από τις αποστολές της, ενέπνευσαν τον Fleming στην συγγραφή αργότερα των πασίγνωστων βιβλίων του με ήρωα τον φανταστικό βρετανό πράκτορα.

Όταν ο πόλεμος τελείωσε, για πολλά χρόνια συνεχίστηκαν οι συζητήσεις γι’ αυτόν, μέσα στο Boodle’s, το διάσημο και ιστορικό αντρικό club της οδού St. James, στο οποίο ο Fleming ήταν μέλος. Κάθε βράδυ, έλεγε αξέχαστες ιστορίες, στην ανδρική high society του Λονδίνου, για τις λαμπρές στιγμές μιας μυστικής ομάδας που έκανε άνω κάτω τους Γερμανούς κατά την διάρκεια του πολέμου. Τους έλεγε για τον Patrick, έναν απίθανο superman που συνέχεια τον έστελναν στον θάνατο και αυτός πάντοτε τους ξάφνιαζε γυρνώντας ατσαλάκωτος και αγρατζούνιστος. Ο Patrick Dalzel-Job ήταν το αρχέτυπο του ήρωα που ο Fleming είχε στο μυαλό του. Ωστόσο υπήρχαν κάποια προβλήματα με αυτόν τον τύπο. Παρά ήταν αθλητικός, δεν έπινε -αν ήταν δυνατόν- και παντρεύτηκε την αγαπημένη του από τα παιδικά του χρόνια. Απαράδεκτα πράγματα για τον ήρωα που ήθελε ο Fleming να πλάσει. Ο Fleming ένιωθε μια απίστευτη παρόρμηση, που τον έσπρωχνε να εξιστορήσει τις εμπειρίες που έζησε τόσο στη Μόσχα, ως ανταποκριτής του Reuters, όσο και κατά την διοίκηση της 30 Assault Unit. Όταν ο φίλος του, από την εποχή του πολέμου, ο αμερικανός στρατηγός William -Wild Bill- Donovan του ζήτησε να του στείλει ένα σημείωμα με το πως φαντάζεται την ιδανική υπηρεσία πληροφοριών, ο Fleming το πήρε πολύ ζεστά. Έγραψε ένα μίνι βιβλίο 72 πυκνογραμμένων σελίδων, για το πως πρέπει να είναι μια ιδανική υπηρεσία πληροφοριών, πως να στρατολογεί συνεργάτες και πως να τους εκπαιδεύει. Ο Donovan και οι συνεργάτες του, εντυπωσιάστηκαν και ακολούθησαν τις συμβουλές του Fleming κατά γράμμα, δημιουργώντας την πιο διαβόητη Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών, την γνωστή σε όλους μας CIA. O Fleming βρισκόταν στο καλύτερο σημείο για να αντλήσει υλικό για τις νουβέλες του. Το Boodle’s ήταν καθοριστικό σημείο για την δημιουργία του χαρακτήρα James Bond. Ήταν ένα σημείο που μπορούσες να συναντήσεις διάφορα role models για έναν υπεράνθρωπο ήρωα. Γευσιγνώστες και βιβλιοφάγοι, διανοούμενοι και φιγουρίνια μόδας, γκομενιάρηδες και γόνοι καλών οικογενειών, ηθοποιοί και τραγουδιστές, έκαναν παρέλαση εμπρός στα μάτια του Fleming και ο κάθε ένας από αυτούς, έδινε από ένα μικρό χαρακτηριστικό στον φανταστικό ήρωά του. Το γεγονός πως όλοι αυτοί οι φλούφληδες μαζί, δεν έφταναν ούτε το δαχτυλάκι του Patrick Dalzel-Job, ήταν μια λεπτομέρεια που ο Fleming ήξερε πως θα την ξεπεράσει. Ο ήρωάς του, θα διέθετε τις απίστευτες ικανότητες του Patrick, μαζί με όλα τα χαρακτηριστικά που άντλησε από τους χαρακτήρες στο Boodles, μερικούς φίλους (όπως ο Conrad Οbrien-ffrench) που γνώρισε στον πόλεμο και άξιζαν, και φυσικά, αρκετή δόση από την δική του προσωπικότητα. Διάολε, ήταν ένας απίστευτος συνδυασμός. Ήταν μάλιστα τόσο απίστευτος τότε, το 1950, όσο είναι και σήμερα. Ο Fleming το 1951, μέσω του γνωστού του, Ivar Bryce αγόρασε από την οικογένεια …Bond, μια μεγάλη παραθαλάσσια έκταση μαζί με μια παραμελημένη βίλα. Την ονόμασε Goldeneye, για να του θυμίζει μια πολύ δύσκολη αποστολή κατάληψης του Givraltar που ο ίδιος σχεδίασε, αλλά τελικά ματαιώθηκε και τον Ιανουάριο του 1952, ξεκίνησε εκεί να γράφει τις διάσημες νουβέλες του. Ψάχνοντας όνομα για τον ήρωά του, το μάτι του έπεσε σε ένα βιβλίο που ανήκε στους προηγούμενους ιδιοκτήτες της βίλας. O τίτλος του ήταν Birds of the West Indies και ο συγγραφέας του ήταν, ο γιoς της οικογένειας που του πούλησε την έκταση. Το όνομά του; Bond, James Bond. Αυτό ήταν. Έτσι θα λεγόταν ο ήρωάς του, γιατί το όνομα ήταν αρκετά βρετανικό και γιατί ήθελε να τιμήσει με αυτόν τον τρόπο του ιδιοκτήτες της έκτασης που μόλις είχε αποκτήσει. Οι 14 νουβέλες που εξιστορούσαν τις περιπέτειες του βρετανού πράκτορα ήταν μνήμες πραγματικών γεγονότων μαζί με πολλά φανταστικά στοιχεία που τις έκαναν ευχάριστες στην ανάγνωση. Όταν ο πρόεδρος JFK, φωτογραφήθηκε με μια από τις νουβέλες του Fleming, το Hollywood ενδιαφέρθηκε να μεταφέρει τα βιβλία στον κινηματογράφο. Αυτό ήταν!

Ο James Bond έπαιρνε σάρκα και οστά. Την μεταφορά των βιβλίων στη μεγάλη οθόνη, ανέλαβαν οι Harry Saltzman και Albert R. Broccoli μέσω της εταιρίας Danjaq S.A. που ίδρυσαν το 1962 για να διαφυλάξουν τα δικαιώματα της πρώτης ταινίας που ετοίμαζαν, αλλά και των πιθανών μεταγενέστερων ταινιών. Ως αντιπροσωπευτικός Bond, οι παραγωγοί επέλεξαν έναν άσημο μεν, εντυπωσιακό δε, βρετανό ηθοποιό με το όνομα Sean Connery. Προσέλαβαν τον Terence Young ως σκηνοθέτη (και στυλίστα) και φρόντισαν να δημιουργήσουν ένα κατά παραγγελία μουσικό θέμα που θα έντυνε την 7η νουβέλα του Fleming, το Dr. No. Το πασίγνωστο σήμερα μουσικό θέμα το ανέλαβε ο Monty Norman ενώ την μουσική ευθύνη της ταινίας ο John Barry. Ως άσπιλη και αμόλυντη νεαρά, οι παραγωγοί επέλεξαν την εντυπωσιακή Ursula Andress, σύζυγο του John Derek και μια από τα κορυφαία sex symbols της εποχής. Στην εκκίνηση της παραγωγής, ο Fleming που παρακολουθούσε και έκανε μικρές παρατηρήσεις, είχε αντιρρήσεις για τον Connery. Έλεγε χαρακτηριστικά πως ο ρόλος αφορούσε έναν βρετανό πράκτορα και όχι έναν γιγάντιο stuntman. Mε 195 εκατοστά ύψος και εμφανείς μυς σε όλο του το κορμί, ο Connery ήταν η επιτομή του ανδρικού προτύπου, αλλά διέφερε από αυτό που είχε στο μυαλό του ο Fleming.

 

Ωστόσο οι γνώμες πολλών γυναικών του κύκλου του, τον έκαναν να δεχθεί τελικά την επιλογή των παραγωγών, μαζί με το ισχυρό επιχείρημα πως ο κινηματογράφος έχει δικούς του κανόνες που διαφέρουν από την δια ζώσης γνωριμία με κάποιον. Πάντως πείστηκε για το sex appeal που διέθετε ο άξεστος νεαρός και τον τρόπο που μαγνήτιζε τις γυναίκες. Υπήρχε και μια άλλη ιστορία που λειτούργησε θετικά στο να πειστεί ο Fleming. Στην ταινία Another Time, Another Place, ο Connery γνώρισε την Lana Turner, μια μεγάλη σεξοβόμβα της εποχής και πιθανόν να έγιναν περιστασιακοί εραστές κατά την διάρκεια των γυρισμάτων. Ο φίλος και εραστής τότε της Turner, Johnny Stompanato το έμαθε και έξαλλος με πιστόλι, όρμηξε στο studio να τιμωρήσει τον πιτσιρικά Connery. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ο Connery προς μεγάλη έκπληξη όλων, του πήρε το πιστόλι, του στραμπούληξε το χέρι και του έριξε μερικές ψιλές, αναγκάζοντάς τον σε φυγή. To περιστατικό έγινε γνωστό στο μικρόκοσμο του Hollywood και ο πιτσιρικάς απέκτησε πρόσθετο σεβασμό, καθώς όχι μόνον έδωσε ένα αξέχαστο μάθημα στον Johnny Stompanato, αλλά ουδέποτε ανέφερε (ως γνήσιος gentleman) πως είχε συμβεί κάτι μεταξύ του ιδίου και της Lana Turner. Όταν τελικά κυκλοφόρησε το Dr.No, ήταν μια καταπληκτική στιγμιαία επιτυχία. Ο Fleming ήταν ο πιο εντυπωσιασμένος από όλους. Λάτρεψε τον Connery και έγιναν στενοί φίλοι, λόγω και της κοινής Σκωτικής καταγωγής τους. Ο Fleming ήταν τόσο εντυπωσιασμένος με τον Connery που στις υπόλοιπες νουβέλες, συχνά ανέφερε τον James Bond, ως Βρετανό με σκωτσέζικη καταγωγή. Το θέμα ήταν ένα. O James Bond ήταν ο Connery και o Connery ο James Bond. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να δεχθούμε κάποιον άλλον ως αντιπροσωπευτικό Bond. Ακόμα και σήμερα πολλοί είναι αυτοί που τον θεωρούν την πιο ταιριαστή επιλογή και δεν μπορούν να τον ξεπεράσουν. O Fleming δυστυχώς δεν έζησε αρκετά για να απολαύσει την επιτυχία των βιβλίων του. Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων του Dr. No υπέστη ένα ελαφρύ έμφραγμα που τον τρόμαξε αρκετά. Τριά χρόνια αργότερα, το έμφραγμα ήταν βαρύ και δεν πρόλαβε καν να φτάσει στο νοσοκομείο. Πάντως πρόλαβε και θαύμασε για άλλες δυό φορές τον Connery να ενσαρκώνει τον ήρωά του, στο Goldfinger και το From Russia With Love, τo 1963.

Το άστρο του Connery έλαμπε εκείνη την εποχή. Οι Saltzman και Broccoli, είχαν βρεί χρυσάφι. Mετά τον θάνατο του Fleming, ακολούθησαν και άλλες ταινίες. Σχεδόν μία κάθε δύο χρόνια. Το 1964 το Goldfinger σάρωσε στους κινηματογράφους και θέσπισε έναν νέο κανόνα. Το κεντρικό τραγούδι της ταινίας θα το τραγουδούσε ένα πρώτο όνομα στο χώρο του τραγουδιού. Ακόμα και σήμερα το Goldfinger, μοναδικά τραγουδισμένο από την υπέροχη φωνή της Shirley Bassey, ακούγεται φρέσκο και ευχάριστο. To 1965 ακολούθησε γρήγορα γρήγορα, το Τhunderball με τον Tom Jones στο τραγούδι των τίτλων. Δύο χρόνια μετά, οι ταινίες James Bond είχαν γίνει μια εξαιρετικά πετυχημένη σταθερά στον χώρο του κινηματογράφου. O Connery συνέχιζε να βελτιώνει την ηθοποιία του και ωριμάζοντας, έδειχνε ακόμα πιο ταιριαστός για τον ρόλο της ζωής του. Το You Only Live Twice, βγήκε στις αίθουσες το 1967 και η Nancy Sinatra ανέλαβε να τραγουδήσει το τραγούδι των τίτλων. Με αυτή την ταινία ο Connery έγινε πολυεκατομμυριούχος. Σήκωσε το ανάστημά του και απαίτησε πολλά περισσότερα χρήματα για να συμμετέχει στην επόμενη ταινία. Οι παραγωγοί δεν άργησαν λεπτό. Απέλυσαν τον Connery με μια λιτή ανακοίνωση, που τον ευχαριστούσαν για την συνεργασία του στις προηγούμενες ταινίες. Η απόλυση του Connery έφερε σε αμηχανία τους εμπλεκόμενους με την επόμενη ταινία. Ο ίδιος ζούσε σε απόλυτη νιρβάνα. Πρωταγωνίστησε αμέσως στο Shalako με συμπρωταγώνστια την Brigitte Bardot και αρκετές ακόμα ταινίες τον περίμεναν. Οι παραγωγοί ωστόσο έπρεπε να βρούν μια λύση. Η λύση βρέθηκε στο πρόσωπο ενός δημοφιλούς μοντέλου από την Αυστραλία. Ο George Lazenby είχε το στυλ, ήταν γνωστός και υπήρξε μια καταστροφή… To On Her Majesty Secret Service, το 1969, αν και δεν καταποντίστηκε στο box office, δεν έπεισε το κοινό που ζητούσε επίμονα τον Connery, κλείνοντας κάπου 200 εκατομμύρια λιγότερα από την προηγούμενη ταινία με τον Connery. Κάτω από την πίεση, οι παραγωγοί υποχώρησαν και τον ξαναπροσέλαβαν. Το Diamonds Are Forever, έβγαλε τα περισσότερα χρήματα που ζητούσε ο Connery και επέστρεψε στην κορυφή του box office τον αειθαλή κινηματογραφικό ήρωα. Ωστόσο, ο Connery ήταν πλέον μεγάλος και βαρύς. Σε συνδυασμό με την money oriented λογική του, οι παραγωγοί αποφάσισαν να τον απολύσουν και πάλι. Ο Roger Moore πήρε την σκυτάλη δημιουργώντας έναν πιο ελαφρύ Bond και αλλάζοντας την πλοκή των ταινιών που έγιναν πιο απλοϊκές, κρατώντας τους θεατές, αλλά απογοητεύοντας τους κριτικούς. Ο Moore υπήρξε ένας φίλος της οικογένειας Broccoli. Υπηρέτησε το ρόλο για 12 χρόνια, μέχρι το 1985, πριν παραχωρήσει τη θέση του στον Timothy Dalton. Η εποχή των blockbuster άρχιζε και ο Dalton, που ταίριαζε όσο κανένας άλλος στον αρχικό χαρακτήρα του Fleming, έδειχνε εκτός τόπου και χρόνου, παίζοντας τον ρόλο υπερβολικά σοβαρά. Δύο ταινίες αργότερα και ο Dalton αποτελούσε παρελθόν. Η επόμενη επιλογή θα αποδεικνυόταν πολύ πετυχημένη. Ο Piers Brosnan ήταν καταπληκτικός. Είχε το στυλ και υπηρέτησε πιστά τον ρόλο δημιουργώντας μια άνευ προηγουμένου υστερία, ανάλογη με αυτήν του Connery. Πέντε ταινίες αργότερα και μετά το Die Another Day (και) ο Brosnan απομακρύνθηκε με άκομψο τρόπο από τον ήρωα που με τόση πίστη υπηρέτησε. Ήταν η πιο επικίνδυνη στιγμή στην ιστορία των ταινιών James Bond. Η επόμενη επιλογή σήκωσε σύννεφο αμφιβολιών και μουρμούρας. Ο Daniel Craig ήταν σχετικά κοντός, ξανθός και δεν έμοιαζε με το αρχέτυπο που είχαμε όλοι στο μυαλό μας. Κάναμε όμως όλοι λάθος. Ο Craig αποδείχθηκε ένας ικανότατος Bond που πήρε στην πλάτη του την παραγωγή και έκανε απίστευτη επιτυχία δίνοντας ένα μοντέρνο, αληθοφανή τόνο στην περσόνα του κεντρικού ήρωα.

Αν και οι άνδρες πρωταγωνιστές υπήρξαν πάντοτε ο βασικός άξονας των ταινιών, ήταν οι γυναίκες αυτές που έπαιζαν έναν καταλυτικό ρόλο και πρόσθεταν με την γοητεία τους σημαντικούς πόντους στην κάθε ταινία. Ανέκαθεν το sex ήταν η βασική ασχολία του Bond πριν σκοτώσει μερικούς (είχε άδεια…) και πριν φλερτάρει την Moneypenny. Από τις 23+1 ταινίες δεν υπάρχει ούτε μία, που να μην πρωταγωνιστεί στο πλάι του Bond, ένα sex symbol. Αν και ιστορία αρχίζει με την Ursula Andress και για την ώρα τελειώνει με την Léa Seydoux, εντούτοις υπάρχουν δεκάδες υπέροχες κυρίες που αξίζει να τις θυμηθούμε. Θύματα, πράκτορες, εχθροί ή ερωμένες, τα κορίτσια του Bond έχουν μείνει χαραγμένα στο μυαλό μας. Μερικές εμφανίσεις μάλιστα, έχουν γίνει αρχέτυπα μιας πόπ κουλτούρας που γαλούχησε τουλάχιστον 4 γενιές. Η πρώτη παρουσία ήταν και η πιo καθοριστική.

Η πρώτη σκηνή με γυναίκα σε πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία James Bond, ανήκει στις πιο δημοφιλείς σκηνές της ιστορίας του κινηματογράφου. Η Ursula Andress ως Honey Rider, βγαίνει από την θάλασσα με ένα τολμηρό, λευκό μπικίνι και μια πολεμική ζώνη περασμένη στη μέση της. Τραγουδά το Underneath the mango tree, με την αισθησιακή φωνή της Diana Coupland και μιλά στην ταινία με την φωνή της Nikki Van der Zyl. Η παρουσία της είναι τόσο έντονη που φτάνει για να ξεκίνησει τον μύθο των Bond girls. Στις επόμενες ταινίες ξεχωρίζουμε την Daniela Bianchi ως Tatiana Ronamova, την χρυσή Shirley Eaton ως Jill Masterson, αλλά και την προικισμένη Honor Blackman ως Pussy Galore. Συνεχίζουμε με την Luciana Paluzzi, τις Jill St. John, Lana Wood, Jane Seymour, Britt Ekland, Maud Adams, Barbara Bach, Corine Clery, Carole Bouquet, Cassandra Harris (εκείνη την εποχή ήταν πραγματική συζυγος του Pierce Brosnan), Maud Adams, Tanya Roberts, Grace Jones, Maryam D’Abo, Izabella Scorupco, Famke Janssen, Teri hatcher, Michelle Yeoh, Sophie Marceau, Denise Richards, Maria Grazia Cucinotta, Halle Berry, Rosamund Pike, Eva Green, Caterina Murino, Ivana Milicevic, Olga Kurylenko, Gemma Andertonm, Berenice Marlohe, Naomie Harris, Léa Seydoux, και για την ώρα… Monica Bellucci.

To No Time to Die είναι προγραμματισμένο για τις 21 Απριλίου… Για να δούμε…