Ταξιδεύουμε στο Αμάλφι, στα εξοχικά των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων με ΚΙΑ NIRO. Ελάτε μαζί μας!

Ταξιδεύουμε στον ιταλικό νότο και ανακαλύπτουμε τη γοητεία της ακτής Αμάλφι. Η διάχυτη πολυτέλεια της περιοχής είναι γνωστή από π.Χ. καθώς αυτήν, είχαν επιλέξει οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες ως σημείο για το χτίσιμο των εξοχικών τους. Αμάλφι, Ποζιτάνο, Σορέντο, Κάπρι, Πομπηϊα είναι σημεία που αξίζει να επισκεφτείτε Ελάτε μαζί μας σε ένα ταξίδι που πρέπει όλοι σας να κάνετε έστω μια φορά με αυτοκίνητο. Η ΚΙΑ HELLAS φρόντισε το BESTEVER να το κάνει πραγματικότητα και σας το παρουσιάζουμε.

Ήταν μια σχεδόν φυσιολογική ιδέα, να ταξιδέψουμε στην ακτή Αμάλφι, στο Ποζιτάνο, το Σορέντο, το Κάπρι, την Πομπηία, να ανέβουμε λίγο Ρώμη και να γυρίσουμε. Φυσικά ως πρώτη διανυκτέρευση είχαμε διαλέξει το σκηνικό του No Time to Die, της τελευταίας ταινίας του αγαπημένου μας κινηματογραφικού ήρωα. Του James Bond! Την εκπληκτική Ματέρα.
Τέτοια ταξίδια έχουμε κάνει τα προηγούμενα 24 χρόνια, με BMW δύο φορές, χάρις στον διορατικό Νίκο Ταγκούλη, με Maserati αλλά και Lamborghini που τις πήραμε από την Μόντενα και την Σάντ Αγκάτα Μπολονιέζε, χάρις στον φίλο μας Γιώργο Λυμπεράκη, αλλά και με Mercedes μια φορά, αλλά και με Lexus, χάρις στην πάντα εξυπηρετική Κλαίρη Χατζηγιάννη και στο προ-προηγούμενο τεύχος προστέθηκε και η DS Automobiles με την υποστήριξη και βοήθεια του Γιάννη Καραβά. Σειρά είχε μια άλλη εταιρεία που μας έχει εντυπωσιάσει τα τελευταία χρόνια. Η ΚΙΑ. Ο ερχομός του Άλμπερτ Μπίρμαν* έδωσε μια νέα πνοή στη μάρκα (και φυσικά στην Hyundai) και το ΚΙΑ EV9 είναι ένα συγκλονιστικό premium προϊόν. Και αυτό ήταν το αυτοκίνητο που θέλαμε αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε διαθέσιμο και αρκεστήκαμε σε ένα θαυμάσιο ΚΙΑ Nero HEV Hybrid. Ο Θανάσης Αγγελής, μια μεγάλη μορφή του χώρου των Press Officers αυτοκινήτου, άκουσε προσεκτικά τις προτάσεις μας, τις αξιολόγησε και μετά από μακρά αναμονή, είπε το πολυπόθητο ΝΑΙ και το ταξίδι από σχέδιο επί χάρτου άρχισε να γίνεται μια αχνή πραγματικότητα.
Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά. Η Λυδία Λεβεντάκη στο Attica Group έκλεισε τα εισητήρια για το Μπάρι, με τα πολυτελή πλοία της Superfast Ferries και εμείς βαλθήκαμε να κλείσουμε τις ημέρες διανυκτέρευσης στα πολυτελή ξενοδοχεία της περιοχής, ώστε να έχουμε μια χαρακτηριστική εμπειρία φιλοξενίας στο κάθε ένα μέρος που θα μέναμε.
Η έλλειψη προηγούμενης εμπειρίας στην περιοχή, θα αντισταθμιζόταν από την μεγάλη όρεξη που είχαμε να δούμε και να απολαύσουμε την διάσημη ακτή Αμάλφι αλλά και τις γύρω περιοχές της.

Η ακτή Αμάλφι είναι η νότια πλευρά μιας μικρής χερσονήσου, στην Νότια Ιταλία. Βλέπει τη Σαρδηνία και βρίσκεται νότια της Νάπολης, μόλις 60 χιλιόμετρα μακρυά. Εκτός από το Αμάλφι και το Ποζιτάνο, υπάρχουν πολλά γραφικά παραθαλάσσια χωριουδάκια, αλλά και η Βόρεια πλευρά της Χερσονήσου με το μαγευτικό Σορέντο και την καταπληκτική θέα του Βεζούβιου και της Πομπηίας. Προσθέστε ακόμα πως σε 15 λεπτά με το καραβάκι βρίσκεστε στο Κάπρι. Αυτή τη… Μύκονο της Ιταλίας, γνωστή από την αρχαιότητα ως ειδυλλιακό μέρος καθώς στο Κάπρι είχαν τις καλοκαιρινές τους βίλες όλοι οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες. Το έχετε; Έχετε καταλάβει που πάμε. Βεβαίως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι και θα τα εξηγήσουμε στη συνέχεια.

ΜΑΤΕΡΑ

Η Ματέρα είναι μια από τις πιο αρχαίες πόλεις της Ευρώπης και κατοικείται από τα προϊστορικά χρόνια. Ουσιαστικά πρόκειται για δύο ενωμένες πόλεις. Τη μοντέρνα πόλη που μοιάζει με οποιάδήποτε πόλη του ιταλικού νότου και το Σάσι της Ματέρα, που αυτό δεν μοιάζει με τίποτε, παρά με σκηνικό ταινίας. Είναι σχεδόν απερίγραπτο και πανέμορφο. Ο χρόνος έχει σταματήσει 1000 και πλέον χρόνια πριν και η θέα είναι συγκλονιστική.

Γι αυτό ακριβώς το λόγο, η Ματέρα έχει υπάρξει σκηνικό σε 40 διαφορετικές ταινίες του κινηματογράφου με πιο γνωστές, «Τα πάθη του Χριστού» που έπαιζε το ρόλο της Ιερουσαλήμ και σχετικά πρόσφατα στην τελευταία ταινία του James Bond, «No Time to Die». Απέχει περίπου 40 λεπτά από το Μπάρι και ανήκει στην επαρχία Μπασιλικάτα. Εμείς επιλέξαμε ένα γουστόζικο ξενοδοχείο μέσα στο Σάσι, το «La Dimora Delle 3 Zie» που μεταφράζεται στα Ελληνικά σε «Η κατοικία των τριών θείων», με υπόσκαφα πολυτελή δωμάτια με jacuzzi, ώστε να κάνουμε την πρώτη μας διανυκτέρευση αξέχαστη.

Φυσικά το βράδυ περιπλανηθήκαμε στα στενά μονοπάτια, τις εντυπωσιακές εκκλησίες και τα μπαράκια με την καταπληκτική θέα και νιώσαμε έστω και λίγο, 007. Βρήκαμε ένα γουστόζικο εστιατόριο με τους σερβιτόρους να έχουν δουλέψει σε Μύκονο και Σαντορίνη και υπό το φως των κεριών και γλυκιάς ιταλικής μουσικής του ’60, δοκιμάσαμε μερικές απίθανες νοστιμιές πριν καταλήξουμε σε ένα καταπληκτικό μπαλκόνι με απίστευτη θέα, για θεϊκό παγωτό. Το καλύτερο που φάγαμε στην Ιταλία σε αυτό το ταξίδι. Η επόμενη μέρα έδειχνε στα χαρτιά απλή, από την Ματέρα στη Σαντ’ Αγκάτα Ντούε Γκόλφι, μέσω της παραλιακής οδού που περνούσε μέσα από το Αμάλφι και το Ποζιτάνο. Μια διαδρομή μόλις 220 χιλιομέτρων, που πίστευα λανθασμένα πως σε 3-4 ωρίτσες, το Niro θα τις κάλυπτε με άνεση. Με 24 χλμ μέση ωριαία ταχύτητα όμως, χρειαστήκαμε 7 και πλέον ώρες με πάρα πολύ κούραση και αρκετό εκνευρισμό.

Ο παραλιακός δρόμος της ακτής Αμάλφι ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ για οδήγηση με αυτοκίνητο και αυτό ήταν κάτι που το μάθαμε to the hard way. Πριν φύγουμε καταφέραμε να κάνουμε μερικές φωτογραφίες του Niro στη Matera και αποχαιρετήσαμε αυτή την καταπληκτική πόλη που αξίζει να βάλετε στα επόμενα ταξιδιωτικά σας σχέδια.

ΣΟΡΕΝΤΟ

Μετά από 7,5 βασανιστικές ώρες, καταφέραμε να φτάσουμε στη Σαντ’ Αγκάτα Ντούε Γκόλφι, μέσω της παραλιακής οδού που περνούσε μέσα από το Αμάλφι και το Ποζιτάνο. Η Σαντ’ Αγκάτα είναι ένας λόφος που βλέπει τόσο την ακτή Αμάλφι στο νότο, όσο και τον κόλπο της Νάπολης στο βορρά. Να εξηγήσουμε πως οι τιμές των ξενοδοχείων στο Αμάλφι ή το Ποζιτάνο, εύκολα τίναζαν στον αέρα το badget του ταξιδιού, οπότε επιλέξαμε μια πιο safe επιλογή, να μείνουμε λίγο πιο μακρυά σε καλό ξενοδοχείο με νορμάλ τιμές και να κάνουμε ημερήσιες εκδρομές στο Κάπρι, το Ποζιτάνο και το Αμάλφι. Άλλωστε η απολαυστική οδήγηση του ΚΙΑ Niro έκανε τις διαδρομές παιχνιδάκι. Επιλέξαμε το Grand Hotel Due Golfi με την υπέροχη πισίνα και την ακόμα πιο υπέροχη θέα, στον κόλπο της Νάπολης, το Σορέντο και τον Βεζούβιο. Το Σορρέντο, 10 λεπτά από το ξενοδοχείο, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.

Με τους γραφικούς παράκτιους απόκρημνους λόφους του, που ξεπροβάλλουν εντυπωσιακά, το πολυσύχναστο κέντρο της πόλης -όπου καταφέραμε και φωτογραφίσαμε το ΚΙΑ Niro μας- και την καταπληκτική θέα, αυτή η πόλη θέρετρο μας εντυπωσίασε. Πρόκειται για έναν δημοφιλή τουριστικό προορισμό εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα, αφού αποτελεί σχεδόν υποχρεωτική στάση για τους επισκέπτες της Νάπολης και της Πομπηίας. Εδώ κατασκευάζεται επίσης και το διάσημο παγκοσμίως λιμοντσέλο, το χωνευτικό τοπικό λικέρ από λεμόνι, ενώ η γύρω ύπαιθρος δίνει επίσης κίτρα, κρασί, καρύδια, αμύγδαλα και ελιές. Τα δυο πιο αναγνωρίσιμα σημεία της πόλης, το Μεγάλο Λιμάνι (Marina Grande) και το Μικρό Λιμάνι (Marina Piccola) είναι τα πιο χαρακτηριστικά σημεία της πόλης. Παρόλο που αποτελεί ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά θέρετρα στην Ιταλία, έχει διατηρήσει την ρουστίκ γοητεία του, την πρωτότυπη ταυτότητα του και την απαράμιλλη αισθητική του.

Η απομονωμένη ατμόσφαιρα του λιμανιού προέρχεται από την προστατευόμενη θέση του, που δημιουργήθηκε από το ακρωτήριο που χωρίζει την πόλη του Σορέντο από αυτό το θαυμάσιο κρυμμένο λιμάνι. Το ακρωτήριο ήταν κάποτε το μέρος μιας ρωμαϊκής βίλας που ανήκε στον ανιψιό του αυτοκράτορα Αύγουστου. Δίπλα στη Marina Grande βρίσκεται η Marina Piccola. Εκεί ρίχνουν άγκυρα όλα τα σκάφη που φτάνουν στο Σορέντο, ενώ επίσης από εκεί ξεκινούν τα δρομολόγια για το Κάπρι (20 λεπτά), τη Νάπολη (30 λεπτά), την Ακτή Αμάλφι και τα νησιά Ischia και Procida. Στην πλατεία F. Saverio Gargiulo μπορείτε να θαυμάσετε το συνοικιακό σύμπλεγμα που είναι αφιερωμένο στον Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης και το οποίο περιλαμβάνει την Εκκλησία και τη Μονή του Αγίου.

Δίπλα στο μοναστήρι του Αγίου Φραγκίσκου βρίσκεται η Villa Comunale. Πρόκειται για είναι ένα μικρό-γοητευτικό πάρκο, που μοιάζει με πλατεία, αλλά στην ουσία αποτελεί ένα κορυφαίο αξιοθέατο του Σορέντο. Ο λόγος δεν είναι η εξωτική βλάστηση, με τα πανέμορφα εποχιακά λουλούδια και τα μεγάλα δέντρα που παρέχουν σκιά από τον ιταλικό ήλιο, αλλά κυρίως η υπέροχη πανοραμική θέα. Λόγω της θέσης του, αφού βρίσκεται πάνω σε ένα λόφο, έχετε τη δυνατότητα δείτε στα ανατολικά τον Κόλπο της Νάπολης και τον Βεζούβιο. Η περιπλάνηση στα γραφικά σοκάκια με τα εντυπωσικά εστιατόρια ήταν το κερασάκι στην τούρτα, ενώ υποσχεθήκαμε καθώς βλέπαμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα πως αξίζει να ξανάρθουμε μόνο στο Σορέντο. Τόσο ωραία πόλη μας φάνηκε.

ΠΟΖΙΤΑΝΟ

To Ποζιτάνο, είναι ένα μικρό γραφικό χωριουδάκι χτισμένο στη νότια ακτή του Αμάλφι. Η αναγκαστική απλώς διέλευση των αυτοκινήτων σε μια κατεύθυνση, το έχει σώσει και παραμένει γραφικό δίχως παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Γενικά αυτοκίνητο και Ποζιτάνο είναι δύο λέξεις που δεν πάνε μαζί. Εδώ δεν χρειάζεται να διαλέξεις ανάμεσα στο βουνό και τη θάλασσα. Θα δεις αμμώδεις ακτές με κρυστάλλινα νερά να ενώνονται σε μια εικόνα με τα βουνά Λατάρι δημιουργώντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Εκτός από τα μαγευτικά φυσικά τοπία, το Ποζιτάνο είναι γνωστό για την πολύχρωμη αρχιτεκτονική του που του δίνει μια ιδιαίτερη ζεστασιά.

Περιπλανηθήκαμε στα λιθόστρωτα στενά του, μπήκαμε στα εκατοντάδες μαγαζάκια με τα χειροποιήτα, κεραμικά, σανδάλια και λινά ρουχά με έντονα χρώματα όπως ορίζει η τοπική μόδα. Περπατήσαμε το μονοπάτι των Θεών, αυτό το περιπατητικό μονοπάτι που είναι μια υπέροχη διαδρομή 7 χιλιομέτρων που συνδέει το Ποζιτάνο με κοντινά χωριά και πόλεις και καταλήγει στο χωριό Μπομεράνο. Kαι παρκάραμε το Niro και νοικιάσαμε μια 300άρα Piaggio Vespa, ώστε να περιπλανηθούμε στις γύρω παραλίες και να κάνουμε μερικές φωτογραφίσεις.

Το απόγευμα μάλιστα νοικιάσαμε και ένα μικρό σκάφος για 2 μόλις ώρες και κάναμε λίγο sightseeing από την πλευρά της θάλασσας προς το χωριό. Αργά το απόγευμα ήπιαμε κοκτέιλ στο Franco’s Bar μέσα στο ξενοδοχειο Le Sirenuse και χαζέψαμε τις τιμές των δωματίων του, καθώς ο ήλιος είχε χαθεί, αλλά δεν είχε δύσει, με θέα το υπέροχο χωριό που είχε ήδη ανοίξει τα φώτα του.

Αργά το βράδυ πήγαμε στο Terrazza Cele για δείπνο, όπου είχαμε κλείσει από την Αθήνα για το συγκεκριμένο βράδυ το γωνιακό τραπεζάκι για την συγκεκριμένη ώρα!!! Φυσικά μια μέρα -τα κάνω όλα- δεν φτάνει να δεις το Ποζιτάνο. Απλώς παίρνεις μια μυρουδιά. Οι πολλές παραλίες με τα κρυστάλλινα νερά, η χαλαρή ατμόσφαιρα και η ντάγκλα το μεσημέρι θέλουν πολλές μέρες και εμείς δεν ήμασταν ο Ντίκι Γκρίνλιφ -από το Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϋ- οπότε απλώς υποσχεθήκαμε πως θα ξαναγυρίσουμε κάποια στιγμή για περισσότερες μέρες!

ΑΜΑΛΦΙ

Την επόμενη μέρα σειρά είχε το Αμάλφι. Να επισκεφτούμε το χωριό από το οποίο πήρε το όνομά της η συγκεκριμένη ακτή. Με την εμπειρία της δεύτερης μέρας, ξέραμε πως το να πάμε Αμάλφι από τον παραλιακό δρόμο μέσω Ποζιτάνο θα ήταν μια 4ώρη ταλαιπωρία μόνο για να πάμε. Οπότε αποφασίσαμε να πάμε μέσω Πομπηίας και αυτοκινητοδρόμου στο Σαλέρνο. Παρκάραμε το Niro πήραμε ένα Piaggio Beverly 150 και φτάσαμε αμέσως στο Αμάλφι καθώς είναι δίπλα στο Σαλέρνο, από όπου δεν έχει καμία σχέση η Boys Boys Σαμπρίνα.

To Αμάλφι άκμασε ως Δουκάτο του Αμάλφι από το 839 έως το 1200. Σήμερα περιλαμβάνεται και προστατεύεται από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Τη δεκαετία του 1920 και του 1930, ήταν δημοφιλής προορισμός διακοπών για τη βρετανική ανώτερη τάξη και την αριστοκρατία. Ως κύρια πόλη της ακτής στην οποία βρίσκεται, που ονομάζεται Costiera Amalfitana (Ακτή Αμάλφι) αποτελεί σήμερα σημαντικό τουριστικό προορισμό μαζί με δεκάδες άλλες πόλεις της ίδιας ακτής.

Προστάτης του Αμάλφι είναι ο Άγιος Ανδρέας, ο Απόστολος, του οποίου μερικά από τα λείψανα του φυλάσσονται στον Καθεδρικό Ναό του Αμάλφι στον οποίο πήγαμε και ανάψαμε ένα ρεσώ. Κεριά με την ορθόδοξη λογική δεν είχε. Μόλις φτάσαμε πήγαμε στη φημισμένη Βαγιεντόλα για φρεσκοκαβουρδισμένο εσπρέσο.
Το Αμάλφι είναι ένας συνδυασμός ιστορίας, μύθου και φυσικών τοπίων. Από τα κατάφυτα μονοπάτια, τις μαγευτικές παραλίες μέχρι τα σπιτάκια σε παστέλ αποχρώσεις που στέκονται γαντζωμένα στην πλαγιά του λόφου, το Αμάλφι θυμίζει πίνακα ζωγραφικής.

Φυσικά θέλει μέρες για να δεις όλα αυτά τα υπέροχα μέρη όπως τους διατηρημένους μεσαιωνικούς πύργους, τα μοναστήρια, τα εντυπωσιακά μουσεία και τις κρυφές σπηλιές. Εμείς περιπλανηθήκαμε στο Λορέντζο Ντ’Αμαλφι, Καπουάνο και Μερκάντι όπου απολαύσαμε την ιταλική φινέτσα να απεικονίζεται σε κάθε μικρό κατάστημα ανάμεσα στα λιθόστρωτα στενά! Εννοείται πως η χρήση αυτοκινήτου είναι απαγορευτική για την γραφική αυτή πόλη που θέλει μέρες για να την απολαύσεις. Ήπιαμε ένα κοκτέιλ σε ένα γραφικό μικρό μαγαζάκι με ένα μικρό μπαλκόνι και πήραμε το δρόμο του γυρισμού που ήθελε 2.5 ωρίτσες!!!

ΚΑΠΡΙ

Η επίσκεψη στο πιο διάσημο νησί της Ιταλίας ήταν υποχρέωση μας. Έτσι όλη η μέρα αφιερώθηκε στη… Μύκονο της Ιταλίας. Λένε πως ο Όμηρος επέλεξε το Κάπρι ως τόπο κατοικίας των σαγηνευτικών Σειρήνων. Ενώ οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες Αύγουστος και Τιβέριος έχτισαν πολυτελείς επαύλεις και έμεναν στο νησί πιο πολύ χρόνο από ότι στη Ρώμη. Έτσι βρεθήκαμε στο Σορέντο νωρίς το πρωί για να πάρουμε το πλοίο για το Κάπρι. Εντύπωση μας έκανε η ώρα επιστροφής. Αυστηρά 17.30 φεύγει το τελευταίο πλοίο από το Κάπρι!!! WTF!

Δεν θέλουν τουρίστες το απόγευμα και εδώ που τα λέμε, πολύ καλά κάνουν. Έτσι είχαμε 8 ωρίτσες να περιπλανηθούμε στο νησί και να πάρουμε μια γεύση Dolce Vita. Οι επιλογές που είχαμε ήταν να νοικιάσουμε μια Vespa ή να το πάμε με τα πόδια παίρνοντας το γραφικό τελεφερίκ από το λιμάνι προς το Κάπρι. Μόλις φτάσαμε στη Μαρίνα Γκράντε, ένα μικρό, γραφικό λιμάνι, το κυριότερο του Κάπρι, γεμάτο επιμηκυμένα καμπριολέ ταξί, πολύχρωμες ψαρόβαρκες, μαγαζιά με σουβενίρ και πολύβουα εστιατόρια θαλασσινών, χαζέψαμε λίγο και νοικιάσαμε μια Vespa. Αποφασίσαμε πρώτα να νοικιάσουμε τη Vespa και αφού κάναμε μια περιπλάνηση θα γυρίζαμε να το πάμε με τα πόδια.

Ουσιαστικά το νησί είναι τρία τμήματα, το χαμηλό που είναι το λιμάνι, η Μαρίνα Γράντε, το μεσαίο που είναι το Κάπρι και το ψηλό που είναι το Ανακάπρι. Από το λιμάνι στο Κάπρι σε πάει το τελεφερίκ και από το Κάπρι στο Ανακάπρι σε πάει ένα λιφτ ενός ατόμου. Το κάναμε και αυτό! Αφήσαμε τη Vespa και πήραμε το λιφτ για το Μόντε Σολάρο με την καταπληκτική θέα όλου του νησιού και τους χαρακτηριστικούς βράχους Φαραγκλιόνι.
Πήγαμε και στο φάρο και γυρίσαμε όλο το Ανακάπρι με τη Vespa.

Πήγαμε στην Πιάτσα Βιτόρια και ψωνίσαμε μερικά αναμνηστικά και δώρα και γυρίσαμε στο λιμάνι για να πάρουμε το τελεφερίκ. Το τελεφερίκ σε ανεβάζει στο κέντρο του Κάπρι στην Πιαζέτα. Η κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα είναι αντάξια αυτής των γνωστών ιταλικών πλατειών. Τα καφέ που απλώνονται σε όλη την έκταση της Πιαζέτα που η επίσημη ονομασία της είναι Πιάτζα Ουμπέρτο Ι, δημιουργούν μια χαρακτηριστική ατμόσφαιρα. Ήπιαμε αργά έναν καπουτσίνο (αντί για έναν γρήγορο εσπρέσο) στη σκιά του Πύργου του Ρολογιού, ανάμεσα στον Καθεδρικό του Αγ. Στεφάνου του 17ο αιώνα και το Δημαρχείο της πόλης, χαζεύοντας το ετερόκλητο πλήθος. Πήγαμε και στη Βία Καραμέλε με τα καταστήματα όλων των γνωστών σχεδιαστών μόδας, με μερικά από τα καλύτερα ξενοδοχεία του νησιού να παρεμβάλλονται ανάμεσά τους. Καθώς η ώρα του γυρισμού πλησίαζε καθήσαμε στη ουρά της Gelateria Pasticceria Buonocore για να αγοράσουμε το γλυκό -σήμα κατατεθέν- του νησιού, την περίφημη Torta Caprese, μια παμπάλαια συνταγή ενός κέικ που συνδυάζει αμύγδαλα και σοκολάτα.

Γυρίζοντας στη Μαρίνα Γκράντε η σύγκριση με την Μύκονο είναι αναπόφευκτη. Η διαφορά τους είναι πως το Κάπρι είναι κατάφυτο και η Μύκονος κατάξερη. Αλλιώς η ατμόσφαιρα μας φάνηκε ίδια. Επίσης μας το νησί μας φάνηκε υπερεκτιμημένο. Πιο πολύ μου άρεσε το σχετικά άγνωστο Σορέντο από το πολύβουο και πολύ τουριστικό Κάπρι. Φυσικά θέλει μέρες να το απολαύσεις και εμείς δεν τις είχαμε. Με αυτές τις σκέψεις μπήκαμε στο πλοίο του γυρισμού.

ΠΟΜΠΙΗΑ

Η επόμενη μέρα ήταν η μέρα της αναχώρησης από την Ακτή Αμάλφι. Θα ανεβαίναμε Ρώμη -για την τελευταία μέρα του ταξιδιού- αλλά πριν, θα κάναμε μια επίσκεψη στην Πομπηία. Mαζέψαμε τα πράγματα μας και ξεκινήσαμε για την Πομπηία. Η Πομπηία ήταν μια ακμάζουσα πόλη της νότιας Ιταλίας, κοντά στη σημερινή Νάπολη. Χτίστηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. από τους Όσκους στις ακτές της Καμπανίας στους πρόποδες του Βεζούβιου. Η Πομπηία έπεσε στα χέρια των Ρωμαίων και είχε επηρεαστεί πολύ από τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό. Η τοποθεσία της και το κλίμα της ήταν περίφημα, πράγμα που την έκανε το καλύτερο θέρετρο της αρχαίας Ρώμης.

Πολλοί πλούσιοι Ρωμαίοι είχαν χτίσει πάνω στους σκεπασμένους με αμπέλια λόφους της, όμορφες εξοχικές επαύλεις, τις οποίες στόλιζαν με διάφορα έργα τέχνης. Στις 24 Αυγούστου του 79 μ.Χ., μετά από μια φοβερή έκρηξη του Βεζούβιου, ένα τεράστιο κύμα από στάχτη έθαψε, μέσα σε λίγες ώρες, την εύθυμη, σπάταλη και πανέμορφη ρωμαϊκή πόλη. Στην αρχή η πυροκλαστική ροή ερήμωσε την πόλη, στη συνέχεια σηκώθηκε ένα φοβερό σύννεφο από στάχτη, το οποίο σκέπασε την πόλη σε ύψος ενός μέτρου. Ύστερα από το σύννεφο της στάχτης, κατέκλυσε την πόλη μία αφάνταστη καταιγίδα από ηφαιστειακά αναβλήματα και ελαφρόπετρα, που την σκέπασαν σε ύψος 3 και περισσότερων μέτρων, πάνω δε σ’ αυτές επικάθησε νέο στρώμα από στάχτη και πέτρες, ώστε η σημερινή επίχωση φτάνει τα 6-7 μέτρα. Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 2.000 άτομα τάφηκαν ζωντανά και πέθαναν έτσι από ασφυξία.

Η ανακάλυψη τμήματος της Πομπηίας έγινε το 1592, τυχαία, κατά τις εργασίες για την κατασκευή του υπόγειου υδραγωγείου της πόλης Τόρε Ανουντσιάτα που βρίσκεται εκεί κοντά. Τότε βρέθηκαν πολλά σημαντικά αντικείμενα, που μαζί με όσα ανακάλυψαν σε κατοπινές ανασκαφές αποτελούν σήμερα έναν πραγματικό θησαυρό τέχνης. Οι ανασκαφές έφεραν την Πομπηία ζωντανή στα μάτια μας, αποκαλύπτοντας πολλές λεπτομέρειες της καθημερινότητας των κατοίκων της. Έτσι θαυμάσαμε τις προστατευμένες απ’ τη φθορά του χρόνου πλούσιες επαύλεις, με τις πολυάριθμες τοιχογραφίες τους, την αγορά, τους πολυάριθμους ναούς, το μικρό και το μεγάλο θέατρο, τις αψίδες, τις κρήνες, τα καταστήματα, τα ιδιωτικά σπίτια και τους χαρακτηριστικούς δρόμους που διασώθηκαν ανέπαφοι. Είδαμε και τον ξαφνικό θάνατο της πόλης, μέσα από τα πολλά πτώματα που το εξωτερικό τους εκμαγείο υπάρχει σχεδόν ανέπαφο.

Άνθρωποι που έτρωγαν ξαπλωμένοι στα ανάκλιντρα, άνθρωποι που πνίγηκαν απ’ τις αναθυμιάσεις προσπαθώντας να ξεφύγουν απ’ το φριχτό θάνατο, ενω σ’ ένα δωμάτιο βρέθηκαν τα σώματα επτά παιδιών που ο θάνατος τα είχε προλάβει ενώ έπαιζαν. Πρέπει να βάλαμε 4-5 χιλιόμετρα βόλτας μέσα στα ερείπια. Καθώς το ενδιαφέρον ήταν τεράστιο γι αυτή την πόλη φάντασμα, που μας εξίταρε από την παιδική μας ηλικία. Μετά από 5 χιλιόμετρα ποδαρόδρομο, αγοράσαμε μερικά αναμνηστικά και φάγαμε ένα λουκούλειο γεύμα στα… McDonalds που βρίσκονταν ακριβώς απέναντι από την έξοδο. Πήραμε έναν καφέ σε πλαστικό ποτήρι και ξεκινήσαμε για τη Ρώμη, ακόμα εκστασιασμένοι από όλα αυτά που είδαμε.

ΡΩΜΗ

Με τη σκέψη πως την επόμενη μέρα έχουμε το ταξίδι του γυρισμού, αποφασίσαμε να μην μείνουμε μέσα στη Ρώμη. Έτσι βρήκαμε ένα πολυτελές ξενοδοχείο έξω από τη Ρώμη, στη γκλάμορους περιοχή που έχει το εξοχικό του ο Πάπας. Ναι ο γνωστός Πάπας, ο Επίσκοπος Ρώμης και ο ηγέτης της παγκόσμιας Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Μάλιστα ο Πάπας Φραγκίσκος, κατά κόσμον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο ήταν στο εξοχικό του αν κρίνουμε τις μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις που είδαμε έξω από το φτωχικό του. Η περιοχή λεγόταν Καστέλ Γκαντόλφο, το ξενοδοχείο μας λεγόταν La Locanda del Pontefice (Λα λοκάντα ντέι Ποντίφιτσε) και βρισκόταν στη λίμνη Aλμπάνο.

Φτάσαμε κουρασμένοι γύρω στις 16.00 το μεσημέρι, πήραμε το καταπληκτικό δωμάτιο που είχαμε επιλέξει κάναμε ένα καυτό μπάνιο και βουρ για τη Ρώμη, μέσω Σινετσιτά. Ξέροντας πως μέσα στη Ρώμη είναι αδύνατον να φωτογραφίσουμε το αυτοκίνητο, ήξερα από προηγούμενα ταξίδια μου στην περιοχή, πως μπροστά στην είσοδο της Σινετσιτά, θα μπορούσαμε να κάνουμε άνετα μια καλή φωτογράφιση δίχως άγχος. Και έτσι κάναμε.

Ήσυχος πλέον από τις υποχρεώσεις μας, προχωρήσαμε προς τα αξιοθέατα της αιώνιας πόλης. Η ηλικία της πόλης υπερβαίνει τα 2800 χρόνια και η ίδρυσή της συνδέεται με τον μύθο του Ρώμου και του Ρωμύλου, δυο παιδιών τα οποία μεγάλωσε μια λύκαινα.

Το πότε ακριβώς κατοικήθηκε για πρώτη φορά είναι ένα θέμα για το οποίο δεν έχουν συμφωνήσει ακόμα οι αρχαιολόγοι. Όταν η Ρώμη έπαψε να είναι μια ακόμα μητρόπολη του αρχαίου κόσμου κι έγινε η πρωτεύουσα μιας αυτοκρατορίας, οι κάτοικοί της αποφάσισαν ότι η πόλη δεν έχει ηλικία και είναι αιώνια. Έκτοτε αυτός ο τίτλος συνοδεύει την πόλη της Ρώμης.

Μέχρι να γίνει πρωτεύουσα του ιταλικού κράτους τον 19ο αιώνα δεν ήταν καν πρωτεύουσα κάποιου κράτους. Όμως αυτό δεν αφαίρεσε τίποτα από τη δόξα και τη φήμη της. Ακόμα και στις περιόδους της παρακμής της δεν έπαψε να προσελκύει λόγιους και καλλιτέχνες. Για πάνω από δύο χιλιετίες διατήρησε τη θέση ως θρησκευτικό, πολιτικό και πολιτιστικό κέντρο αμείωτου κύρους και σε αντίθεση με άλλες ιστορικές πόλεις της αρχαιότητας κατοικείται αδιάλειπτα από τότε.

Η επίσκεψη στα σοκάκια της Φοντάνα Ντι Τρέβι και της Πιάτσα Ντε Σπάνια είναι υποχρέωση κάθε επισκέπτη και έτσι εμείς δεν αποτελέσαμε εξαίρεση. Φάγαμε παγωτό στα σκαλιά της Πιάτσα Ντε Σπάνια (με τους αστυνομικούς συνεχώς να μας σηκώνουν) ρίξαμε το ευρώ μας στη Φοντάνα που την έχουμε πετύχει με πολύ λιγότερο κόσμο προηγούμενες χρονιές και περπατήσαμε μέχρι το πάρκινγκ, ώστε να συνεχίσουμε με το αυτοκίνητο την περιπλάνησή μας. Είδαμε το Κολοσαίο, το Πάνθεον, την Πιάτσα Ναβόνα, το Καστέλ σαν Άντζελο και καταλήξαμε στην Τραστεβέρε για δείπνο.

Η κούραση βγήκε μόλις καθήσαμε στην Osteria Nannarella και παραγγείλαμε την κλασική ιταλική καρμπονάρα. Το βράδυ κύλησε όμορφα με Carricante Etna Bianco, ένα υπέροχο κρασί από την Σικελία και αργά γυρίσαμε στο Καστέλ Γκαντόλφο, όπου οι Καραμπινιέροι -φρουροί του Πάπα- μας κοιτούσαν με υποψίες. Μόλις ξαπλώσαμε στο κρεββάτι, τότε…το κρασί…zzzzzzz

ΜΠΑΡΙ – ΠΑΤΡΑ – ΑΘΗΝΑ

Την επόμενη μέρα ξεκίνησε η επιστροφή μας στα πάτρια εδάφη. Φύγαμε από το ξενοδοχείο μας, το Λα Λοκάντα ντέι Ποντίφιτσε και αμέσως μπήκαμε στην Αουτοστράντα με κατεύθυνση νότια προς το Μπάρι. Μετά από 4 ώρες και πριν φτάσουμε στο Μπάρι, είδαμε μια πινακίδα που μας θύμισε μνήμες δεκαετιών. Η πινακίδα έλεγε Autodromo Del Levante και μας θύμισε μια ιστορική στιγμή της δημοσιογραφίας Αυτοκινήτου στην Ελλάδα. Ο όμιλος Βασιλάκη, κάνοντας το αδύνατο δυνατό, πήγε 20 δημοσιογράφους το 1995, στο Autodromo Del Levante για να τρέξουν σε έναν ιστορικό αγώνα ταχύτητας μεταξύ τους! Ένα αξέχαστο γεγονός που κανείς δημοσιογράφος από τους 20 που συμμετείχαν δεν έχει ξεχάσει και ας έχουν περάσει 28 χρόνια!!! Φτάσαμε στο Autodromo Del Levante κάναμε μια φωτογράφιση του Niro μας και συνεχίσαμε για το λιμάνι.

Το εξαιρετικό πολυτελές δωμάτιο του Superfast I, μας υποδέχθηκε φιλόξενα και μετά από μια απογευματινή σιέστα, το βράδυ, πήγαμε στο εστιατόριο α λα καρτ για ένα εξαιρετικό δείπνο. Στη διαδρομή από την Πάτρα προς την Αθήνα μας έπιασε πάλι το δημοσιογραφικό μας. Το KIA Niro μας εξέπληξε ευχάριστα. Δίχως να κάνει κιχ, έβγαλε απροβλημάτιστα τα 2.800 χλμ. της διαδρομής μας. Ένα χαρακτηριστικό και εύχρηστο gadget στις Αουτοστράντα, ήταν δίχως άλλο το εξαιρετικό και ρυθμιζόμενο Adaptive Cruise Control, που ανέλαβε μόνο του το ταξίδι φρανάροντας ή επιταχύνοντας κατά βούληση, κρατώντας πάντα το Niro μέσα στα μέγιστα όρια ταχύτητας.

Ένα πραγματικά εντυπωσιακό χαρακτηριστικό, που μόνο του, δίνει τεράστια αξία στο αυτοκίνητο, στα ταξίδια στον αυτοκινητόδρομο. Επίσης εντυπωσιακά ήταν τα φώτα του αυτοκινήτου και σε δυο τρεις περιπτώσεις, οι ισχυροί υαλοκαθαριστήρες. Με 5.5 λίτρα κατανάλωσης που είδαμε στο ταξίδι, ο κινητήρας βενζίνης 1.6 GDI τεχνολογίας Smartstream όπως την ονομάζει η Kia σε συνεργασία με τον ηλεκτροκινητήρα 32 kW και τη συνολική συνδυαστική ισχύ που φθάνει τους 141 ίππους, προσφέρουν εξαιρετικές επιδόσεις και τρομερή οικονομία.

Άλλο ένα ταξίδι του BESTEVER, που ήταν πραγματικά Best Ever, έφτασε στο τέλος του. Για 7 μέρες καλύψαμε 2.800 χιλιόμετρα, απολαύσαμε την Ματέρα που είναι ένας εξαιρετικός προορισμός, ταλαιπωρηθήκαμε στον παραλιακό δρόμο της ακτής του Αμάλφι, μας άρεσε το Ποζιτάνο, το Αμάλφι και το Σορέντο, βρήκαμε το Κάπρι υπερεκτιμημένο, την Πομπηία ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ και τη Ρώμη πάντα υπέροχη. Κουραστήκαμε, αλλά το Niro μας ξεκούραζε και γυρίσαμε δίχως κανένα πρόβλημα στην Αθήνα από την οποία ξεκινήσαμε. Ραντεβού στο επόμενο ταξίδι του
BESTEVER. Μείνετε συντονισμένοι._