ΙΤΑΛΙΚΗ & ΓΑΛΛΙΚΗ ΡΙΒΙΕΡΑ: Υπάρχει ο Παράδεισος

Ταξιδεύουμε για άλλη μια φορά στην Ιταλική και Γαλλική Ριβιέρα, αφουγκραζόμαστε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, τις μυρουδιές και την διάχυτη πολυτέλεια της περιοχής, που ακροβατεί από τα μεσαιωνικά χωριά της Ιταλικής και Γαλλικής ενδοχώρας, στην αποστειρωμένη αίσθηση του Μονακό. Ελάτε μαζί μας σε ένα ταξίδι που πρέπει όλοι σας να κάνετε έστω μια φορά με αυτοκίνητο. Η DS Automobiles φρόντισε το BESTEVER να το κάνει πραγματικότητα και να σας το παρουσιάσουμε.

Ξεκίνησε όπως κάθε φορά, ως μια άσκηση επί χάρτου. Να πάμε λέει στο Mugello, να δούμε το Ιταλικό GP του MotoGP με τον φίλο μας Δημήτρη Διατσίδη, τον Έλληνα Sportcaster της Cosmote, να περιπλανηθούμε με αυτοκίνητο στην Τοσκάνη και την Εμίλια Ρομάνια και μετά από μερικές μέρες να βρεθούμε στο Μονακό, την Νίκαια, τις Κάννες και το Σαν Τροπέ. Γουάϊ νοτ… Δεν ακουγόταν κακό εκ πρώτης όψης…

Έχουμε κάνει περίπου το ίδιο ταξίδι τα προηγούμενα 22 χρόνια με BMW δύο φορές, χάρις στον διορατικό Νίκο Ταγκούλη, με Maserati αλλά και Lamborghini που τις πήραμε από την Μόντενα και την Σάντ Αγκάτα Μπολονιέζε, χάρις στον φίλο μας Γιώργο Λυμπεράκη, αλλά και με Mercedes μια φορά, αλλά και με Lexus, χάρις στην πάντα εξυπηρετική Κλαίρη Χατζηγιάννη. Μέσα στο κλειστό club αυτών των premium μαρκών, σχετικά πρόσφατα προστέθηκε και η DS Automobiles. Θα ξεκινούσαμε λοιπόν από την νέα πολυτελή μάρκα της Stellantis και αν δεν τα βρίσκαμε, θα προχωρούσαμε σε κάποια από τις υπόλοιπες πολυτελείς μάρκες της αγοράς, με τις οποίες δεν έχουμε ακόμα συνεργαστεί.

Ωστόσο, η επιλογή της DS Automobiles θα ταίριαζε γάντι, κυρίως γιατί μόλις είχε λανσάρει ένα νέο εντυπωσιακό μοντέλο, το DS 4 και γιατί ο τελικός προορισμός ήταν η Γαλλία. Η χώρα δηλαδή, της DS Automobiles. Έτσι κλείσαμε ραντεβού με τον Υπεύθυνο Επικοινωνίας της DS Automobiles στην Ελλάδα, τον συμπαθή και εξαιρετικό στη δουλειά του Γιάννη Καραβά, του είπαμε τα καθέκαστα… πως θα πάμε στο Mugello, μετά θα πάμε στην Ίμολα, στο Μιλάνο, στο Μονακό, τη Νίκαια, τις Κάννες, το Σαν Τροπέ και θα γυρίσουμε από παραλία, με στάση στο Πορτοφίνο, την Πίζα, τη Φλωρεντία, θα διανυκτερεύσουμε στο Σαν Μαρίνο (και θα πάμε για παγωτό στο Ρίμινι) και την επομένη θα φτάσουμε στην Ανκόνα για να γυρίσουμε Ελλάδα. Και φυσικά πως θέλουμε το ομορφότερο αυτοκίνητο του 2022, το ολοκαίνουργιο μοντέλο της DS Automobiles, την νέα Θεϊκή DS 4.

Ο Γιάννης Καραβάς μας έκανε συγκεκριμένες ερωτήσεις, πόσα χιλιόμετρα θα κάνουμε, σε ποιες χώρες θα πάμε, πόσα άτομα θα είμαστε, αλλά και σε ποιά σημεία ακριβώς θα βρεθούμε. Στις περισσότερες ερωτήσεις του απαντήσαμε με σαφήνεια και σε άλλες με επιφυλάξεις, καθώς δεν γνωρίζαμε ακριβώς τι θα συναντούσαμε. Είπαμε πολλά και διάφορα για τα προηγούμενα ταξίδια που είχαμε πάει με τις άλλες premium μάρκες και έτσι στο τέλος τον πείσαμε, να μας παραχωρήσει μια DS 4 Diesel. Mε το ΟΚ της DS Automobiles και τον Γιάννη Καραβά της DS Automobiles, θερμό υποστηρικτή και αρωγό της προσπάθειας, καταπιαστήκαμε με τις υπόλοιπες διαδικασίες. Εμείς ενημερώσαμε την πάντα πρόθυμη Λυδία Λεβεντάκη Marketing Coordinator του Attica Group, που ανέλαβε τις διαδικασίες για να ταξιδέψουμε με τα υπερπολυτελή πλοία της Superfast και έτσι, βρεθήκαμε στις εγκαταστάσεις της Οmega Hellas στην Αγία Παρασκευή, για να παραλάβουμε μια DS 4 Cristal Pearl Diesel, με 8άρι αυτόματο κιβώτιο, που μας παρέδωσε ο πάντα φιλικός, Θοδωρής Αναστασόπουλος και βουρ για τα σωθικά του Superfast στην Πάτρα! Η Λυδία Λεβεντάκη είχε κάνει τα μαγικά της και μας περίμενε μια υπέροχη καμπίνα LUX στο Superfast XI, που περιλάμβανε και γραφείο, ώστε να στήσουμε εκεί το Laptop μας και να απολαύσουμε με σπάνια ηρεμία το ταξίδι των περίπου 24 ωρών από την Πάτρα, στην πρωτεύουσα του Μάρκε, Ανκόνα.

Το Μάρκε, είναι μιά από τις περιφέρειες της Ιταλίας, ένας νομός, όπως είναι η Τοσκάνη, η Εμίλια Ρομάνια και η Λιγκουρία, οι επόμενοι δηλαδή προορισμοί μας στη συνέχεια. Η παραμονή στο Superfast ήταν μια ξεκούραστη διαδικασία, με μερικές ώρες ηρεμίας τόσο στην υπερπολυτελή καμπίνα, όσο και στα υπέροχα καφέ του πλοίου με την φανταστική θέα. Σας προτείνουμε να επιλέξετε το εστιατόριο a la carte, που πραγματικά δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από ένα καλό εστιατόριο της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης.

Πρόκειται για μια γαστρονομική εμπειρία με εκπληκτική θέα! Εμπνευσμένες δημιουργίες των σεφ από την ελληνική και διεθνή κουζίνα, μία προσεκτικά επιλεγμένη πλούσια λίστα κρασιών Ελλήνων και ξένων παραγωγών και άψογο, διακριτικό service. Έτσι φτάσαμε ξεκούραστοι στην Ανκόνα, μετά από μερικές πολυτελείς ώρες στο Superfast και αμέσως πήραμε το δρόμο για το Mugello και την Φλωρεντία, την πρωτεύουσα της Τοσκάνης. Μέσα στο πλοίο, στη φάση της αναμονής πριν ανοίξουν οι πόρτες, γνωριστήκαμε με μια παρέα Ελλήνων μοτοσυκλετιστών που πήγαιναν και αυτοί στο Mugello και πάνω στη συζήτηση αποφασίσαμε να πάμε στη Φλωρεντία μέσω του υπέροχου επαρχιακού δρόμου από το Φορλί, βγαίνοντας δηλαδή από την autostrada μετά από μόλις 1 ώρα και 30 λεπτά οδήγησης στον αυτοκινητόδρομο.

Η διαδρομή διασχίζει τα Απέννινα Όρη, ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας, ανάμεσα σε οργιώδη φύση, γραφικά ποταμάκια, γέφυρες και μικρούς καταρράκτες. Μια στριφτερή διαδρομή που απολαύσαμε, οδηγώντας σβέλτα την DS 4 μέχρι την υπέροχη Φλωρεντία.
Η Φλωρεντία, χτισμένη στις όχθες του ποταμού Άρνο, είναι μια ιδιαίτερη πόλη με μεγάλη προσωπικότητα. Δεν φτάνουν μια-δυο μέρες για να την ζήσετε και να την απολαύσετε. Είναι ένας τελικός προορισμός που αξίζει και πρέπει να βάλετε στόχο, σε κάποιο άλλο μελλοντικό ταξίδι να επισκεφτείτε αποκλειστικά. Εμείς καταφέραμε να επισκεφτούμε τη διάσημη πινακοθήκη Galleria degli Uffizi και το Palazzo Medici, ενώ φάγαμε -στην πλατεία των αγαλμάτων την διάσημη Piazza della Signoria, με φόντο το Palazzo Vecchio και το αντίγραφο του David, δημιουργία του Μικελάντζελο ντι Λοντοβίκο Μπουοναρότι Σιμόνι- μερικές bistecca fiorentina με κόκκινο κρασί Brunello.

Αυτό που δεν μας άρεσε, ήταν ο υπερβολικός κόσμος. Τα δύο χρόνια εγκλεισμού λόγω της -κατά τη γνώμη μου- τεχνητής πανδημίας, έχουν κάνει τον κόσμο να λαλίσει και μόλις οι περιορισμοί σταμάτησαν, ξεχύθηκαν όλοι, σε όλους τους τουριστικούς προορισμούς του πλανήτη. Γινόταν λοιπόν το αδιαχώρητο αλλά ευτυχώς είχαμε κλείσει δύο διανυκτερεύσεις στο -ακριβό μεν υπέροχο δε- Four Seasons Hotel Firenze για να περάσουμε την Παρασκευή και το Σάββατο πριν τον αγώνα του ΜοτοGP.

Το Σάββατο των κατατακτήριων δοκιμών του Ιταλικού GP, αφήσαμε τον Δημήτρη Διατσίδη στην εντυπωσιακή πίστα του Mugello, αλλά αποφασίσαμε να διασχίσουμε την Τοσκάνη από τα βουνά και να βρεθούμε στην Εμίλια Ρομάνια και στην Ίμολα. Είχαμε ξαναβρεθεί στην «καταραμένη» πίστα με το ιδιαίτερο όνομα, «The Autodromo Internazionale Enzo e Dino Ferrari», αλλά πάνε πολλά χρόνια και δεν είχε κατασκευαστεί το μνημείο του Άιρτον Σένα. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό άγαλμα του Άιρτον, δημιουργία του Ιταλού Στέφανο Πιερότι και βρίσκεται εκεί από το 1997, προκαλώντας έντονα συναισθήματα. Να ας πούμε, τα συναισθήματα της κατάνυξης, καθώς παρά τον κόσμο που υπήρχε κανείς δεν μιλούσε και απλώς απολάμβανε το ότι βρισκόταν στον χώρο.

Με την πίστα στο ένα μέτρο και το σημείο που ο Σένα χτύπησε στον τοίχο της στροφής Ταμπουρέλο στα 30 μέτρα, δεν σου κάνει και πολύ κέφι να μιλήσεις. Περισσότερο εμβαθύνεις μέσα σου, προσπαθώντας να βάλεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά. Καθήσαμε εκεί αμίλητοι για καμιά ώρα, διαβάζοντας τις αφιερώσεις των χιλιάδων, που δεν μπορούν να βρεθούν στο Σάο Πάολο και να κλάψουν με την ησυχία τους και έχουν φτάσει μέχρι το πάρκο Άκουε Μινεράλι, για να αποδώσουν φόρο τιμής στον πιο σημαντικό οδηγό αγώνων όλων των εποχών. Αφού «εκκλησιαστήκαμε», στη συνέχεια επιστρέψαμε στο Μugello και θαυμάσαμε τον υπέροχο γύρο που κατάφερε ο Φάμπιο Ντι Τζιαναντόνιο και του χάρισε την pole position. Στον αγώνα την επομένη βέβαια, ο Πέκο Μπανιάϊα δεν αντιμετώπισε κανένα πρόβλημα και κέρδισε εύκολα, καθώς ο Φάμπιο Κουαρταράρο δεν κατάφερε να τον απειλήσει σε κανένα σημείο. Βεβαίως δεν υπήρξε ανταγωνισμός και το θέαμα ήταν αδιάφορο.

Κάτι που προφανώς το γνώριζαν οι θεατές, που δίχως τον Βαλεντίνο Ρόσι, σνόμπαραν τον αγώνα και από τους 100.000 θεατές που συνήθως βρίσκονται στο Mugello, βρέθηκαν μόλις 30.000, με αποτέλεσμα ο αγώνας να βρίσκεται σε κίνδυνο, καθώς υπήρχαν συζητήσεις ακόμα και για ματαίωση του Ιταλικού GP στη συγκεκριμένη πίστα. Το πιο χαρακτηριστικό που μας εντυπωσίασε, ήταν το γεγονός πως δεν υπάρχει αυτοκινητόδρομος που να φτάνει στην πίστα. Ένα τρομερό φάουλ, που δημιουργεί ασφυκτικά μποτιλιαρίσματα από και προς την πίστα και τις τρεις ημέρες του αγωνιστικού Σαββατοκύριακου.

Μόλις ολοκληρώθηκε ο αγώνας, φύγαμε αμέσως με κατεύθυνση το Μιλάνο, όπου θα συνεχίζαμε το ταξίδι μας, καθώς είχαμε ήδη βγάλει εισιτήρια για να δούμε σε VO (σε Version Originale) το Τop Gun Maverick σε αίθουσα IMAX στα UCI Cinemas, ενώ αργότερα θα ερχόταν και ο Δημήτρης Διατσίδης με τον Giuseppe Piazzolla του Moda & Motori Magazine, για να μας ξεναγήσουν σε μερικά από τα πιο εντυπωσιακά clubs του Μιλάνου.

Το πιο ξεχωριστό και εκεί που περάσαμε τον περισσότερο χρόνο μας, ήταν το Deus Cafe Isola αλλά περάσαμε και από το πιο ΙΝ club, το Officina Milano, που είναι πολύ της μόδας μιας και κυκλοφορούν εκεί αρκετά μοντέλα και πολύ κόσμος της μόδας αλλά και της μοτοσυκλέτας. Για την μία διανυκτέρευση, επιλέξαμε -μετά από ειδική συνεννόηση- το Galleria Vic Milano, που είναι κάτι μεταξύ γκαλερί τέχνης και ξενοδοχείου, με χαλαρή σχέση του τι-είναι-τι ακριβώς… Το Galleria Vic Milano βρίσκεται μέσα στη γκλαμουράτη Galleria Vittorio Emanuele II, αλλά… το πάρκινγκ του αρκετά μακρυά, οπότε με την κούραση που είχαμε, το περπάτημα με την βαλίτσα προς το ξενοδοχείο, μας τσάκισε. Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη στα αξιοθέατα της πόλης.

Το Μιλάνο είναι το κέντρο της μόδας της Ιταλίας και ταυτόχρονα μια από τις πιο μοντέρνες και πλουσιότερες πόλεις στην Ευρώπη. Συνδυάζει το μοντέρνο με το παλιό, σε έναν μαγικό συνδυασμό. Βρίθει από ιστορικά και καλλιτεχνικά αξιοθέατα, όπως το μεγαλύτερο γοτθικό καθεδρικό ναό στον κόσμο, το Duomo, τον πίνακα του Μυστικού Δείπνου -το γνωστό Il Cenacolo- και την περίφημη Σκάλα του Μιλάνου! Και φυσικά την Galleria που εκτός από εμπορικό κέντρο είναι η ίδια ένα αξιοθέατο… αν δεν έχει όμως, τόσο πολύ κόσμο!

Ο Καθεδρικός Ναός στο Μιλάνο που έχει την ονομασία Duomo, είναι ο μεγαλύτερος γοτθικός καθεδρικός ναός στον κόσμο. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1386, αλλά χρειάστηκαν σχεδόν 500 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Δεν θα προλάβετε καν να δείτε, τα 135 καμπαναριά και τα 3200 αγάλματα τα οποία βρίσκονται στην οροφή. Με τις ορδές του κόσμου να κάνουν ατελείωτες ουρές μέσα στον ήλιο, εξασφαλίστε fast pass -όπως κάναμε εμείς- πριν ξεκινήσετε το ταξίδι σας. Η Piazza del Duomo, είναι η πλατεία στην οποία βρίσκεται ο καθεδρικός ναός και είναι το κέντρο του ιστορικού Μιλάνου. Αν το Duomo είναι Ο Ναός, η Galleria Vittorio Emanuele II, είναι ο ναός της μόδας.

Ο υπερβολικός κόσμος χαλάει την εικόνα της ομορφιάς της μεγάλης στοάς, με τα πάρα πολλά μαγαζιά και τα γουστόζικα καφέ. Στην πίσω έξοδο της Galleria Vittorio Emanuele II, το κτίριο που αντικρίζετε απέναντι από τον δρόμο, δεν είναι άλλο από την διάσημη La Scala. Δηλάδή το Teatro alla Scala ή όπως την γνωρίζουμε εμείς, ως την Σκάλα του Μιλάνου. Πρόκειται για τον χώρο που έχει στεγάσει τις πιο διάσημες όπερες. Η La Scala άνοιξε για πρώτη φορά το 1778 και υπήρξε ο χώρος όπου εμφανίστηκαν για πρώτη φορά πολλές διάσημες προσωπικότητες. Το μουσείο της La Scala είναι ανοικτό και έχει εντυπωσιακή συλλογή από μουσικά όργανα, πορτρέτα και προτομές διάσημων μουσικών, ενώ επίσης μπορείτε να θαυμάσετε τα παρασκήνια του θεάτρου. Οι εραστές των θεάτρων, πρέπει οπωσδήποτε να το επισκεφτούν και καλό είναι να έχετε βγάλει εισιτήριο από πριν.

Ένα άλλο σημείο του ταξιδιού σας που πρέπει να το ρυθμίσετε από πριν, είναι το εισιτήριο για την Santa Maria della Grazie που στεγάζει το αριστούργημα του Λεονάρντο ντα Βίντσι, τον Μυστικό Δείπνο. Πραγματικά η τοιχογραφία είναι εκπληκτική και αξίζει την ταλαιπωρία και την αναμονή στις ατελείωτες ουρές μέχρι να την δείτε. Εμείς λιώσαμε στα πόδια μας αλλά τα είδαμε όλα και ψάξαμε να βρούμε κάπου να ξαποστάσουμε. Βρήκαμε λίγο σκιά στην αυλή του Castello Sforzesco. Το Κάστρο του Μιλάνου δηλαδή, βρίσκεται κοντά στο κέντρο του Μιλάνου και μέσα στο κάστρο βρίσκονται πολλά μουσεία, αλλά δεν αντέχαμε άλλη ταλαιπωρία. Ένας φίλος μας κάλεσε στο ZELO μέσα στο Four Seasons Hotel Milano για φαγητό και συζήτηση, και ζήλεψε την συνέχεια του ταξιδιού μας, όταν του αναφέραμε πως αμέσως μετά το φαγητό, φεύγουμε για Γαλλική Ριβιέρα! Από Μιλάνο για τα σύνορα της Γαλλίας και την Βεντιμίλια θέλουμε περίπου τέσσερεις ώρες και οπωσδήποτε μια στάση στο Σεραβάλε Σκρίβια.

Το Σεραβάλε είναι ένα χωριουδάκι, που ολόκληρο είναι ένα οutlet. Γι αυτούς που πραγματικά θέλουν να κάνουν serious shopping, ενδείκνυται ως ένας must προορισμός. Αφού λοιπόν κάναμε μια μικρή βόλτα στο Σεραβάλε, βάλαμε πλώρη για την Γαλλία και την Cote d’Azur. Σε 3 ώρες και κάτι φτάσαμε!
Ο Α10 είναι ο αυτοκινητόδρομος που ακολουθεί την ακτή της Μεσογείου μετά την Γένοβα, προς το Σαν Ρέμο και την Βεντιμίλια. Μόλις μπει στη Γαλλία, ονομάζεται Α8 και έχει λίγο πολύ το ίδιο pattern με τον Α10. Συνεχείς ψηλές γέφυρες και τούνελ, σε μια σχεδόν ατέρμονη συνέχεια.

Η είσοδος στη Γαλλία από την Ιταλία είναι αδιόρατη. Τη μια στιγμή είσαι στην Ιταλία και μόλις περάσεις το τούνελ βρίσκεσαι στη… Cote d’Azur! Καλώς ορίσαμε. Φτάσαμε στον τελικό προορισμό του ταξιδιού μας. Την πατρίδα της DS Automobiles. Στην πρώτη έξοδο για Μονακό, βγαίνουμε δεξιά και ακολουθούμε το δρόμο για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο Vista. Βεβαίως το ξενοδοχείο έχει κλείσει από το 2010 αλλά το κτίσμα παραμένει στη θέση του, επανασχεδιασμένο από τον αρχιτέκτονα Ζαν Μισέλ Βιλμότ φέτος άνοιξε ως The Maybourne Riviera και αποτελεί το νέο στολίδι ξενοδοχείο της περιοχής.

Βεβαίως παραμένει το σημείο, ως ένα χαρακτηριστικό spot, για μια από τις πιο εμβληματικές φωτογραφίες του Μονακό που βρίσκεται ακριβώς μπροστά του! Βρεθήκαμε στην σωστή ώρα για την χαρακτηριστική φωτογράφιση αλλά αμέσως προχωρήσαμε δίχως να μπούμε στην πόλη, για να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας, το Four Seasons Grand Hotel du Cap Ferrat, όπου μας περίμενε -μετά από πολύμηνες συνεννοήσεις- μια μικρή σουίτα με πισίνα για 3 διανυκτερεύσεις. Μετά την κούραση των τόσων πολλών ωρών οδήγησης, το εκληκτικό δωμάτιο μας φάνηκε όαση. Ένα χλιαρό ντους και μια βουτιά στην πισίνα του δωματίου μας, μάς αναζωογόνησε. Με μιας, ντυθήκαμε ανάλογα και βγήκαμε για βόλτα στην περιοχή. Από τον κάτω δρόμο, προσπεράσαμε την Νίκαια και βρεθήκαμε γρήγορα στις Κάνες. Με το φεστιβάλ κινηματογράφου να έχει τελειώσει πριν λίγες μέρες, οι Κάνες ξαναβρήκαν την ηρεμία τους.

Η βραδυνή βόλτα και ένα παγωμένο κοκτέιλ στο «72» μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου Martinez, μας πείνασε και αμέσως προσπαθήσαμε να βρούμε -μάταια- τραπέζι ακριβώς δίπλα, στο Luigi, που οι πιο παλιοί και σχετικοί το γνωρίζουν ως τo La Chunga, ένα από τα πιο ιστορικά εστιατόρια της πόλης. Το La Chunga έγινε Luigi το 2021. Δοκάρι που λένε… τραπέζι δεν βρήκαμε, αλλά κλείσαμε -on the spot- για την μεθεπόμενη μέρα, πριν πάμε στο Μονακό για μια νύχτα κραιπάλης στο καζίνο. Με αυτά και με αυτά γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, καθώς η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη, στην Νίκαια και το Γκρας.

Η Νίκαια με την υπέροχη γαλάζια παραλία της -απ’ όπου και πήρε το όνομα η περιοχή- δικαιώνει την ονομασία Cote d’Azur και αποτελεί έναν γραφικό προορισμό για βόλτα και επίσκεψη στο Le Chateau, τον χαρακτηριστικό βράχο πάνω από την παλιά πόλη με την υπέροχη θέα και τον απίθανο καταρράκτη. Μην είστε τίποτα τυχαίοι και πάτε με τα σκαλιά, έχει ανελκυστήρα! Γύρω στο 350 π.Χ., Έλληνες από τη Μασσαλία ίδρυσαν την πόλη της Νίκαιας, προς τιμήν της Νίκης, της θεάς τη νίκης. Μετά την βόλτα στην παλιά πόλη, πήραμε τον δρόμο για το Γκρας, την μεσαιωνική πόλη των αρωμάτων. Περιπλανηθήκαμε στα σοκάκια, επισκεφτήκαμε τα μουσεία των τριών μεγάλων οίκων αρωμάτων, της Fragonard της Galimard και της Molinard, φάγαμε παγωτό και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, ώστε να ετοιμαστούμε για το Σαν Τροπέ.

Η νύχτα μύριζε γιασεμί (αλήθεια!) το βρήκαμε στο youtube και με τον Θέμη στα ηχεία της DS 4, φύγαμε για Φρεζούς και Σαν Τροπέ, μέσω του Α8 και των πολλών σταθμών διοδίων. Φουρτουνιάζει κι απόψε το μυαλό, λέει ο Θέμης στο καταπληκτικό ηχοσύστημα FOCAL Electra της DS 4, που διαθέτει 14 ηχεία κι ισχύ 690 Watt και έχει δίκιο. Επισκέπτομαι το Σαν Τροπέ από το 1990. Κάπου 32 χρόνια το έχω επισκεφτεί μια ντουζίνα φορές. Όσο πιο παλιά τόσο πιο wild. Τώρα έχει ηρεμήσει και έγινε πιο αποστειρωμένο.

Βεβαίως οι Άραβες σκαφάτοι και οι φίλοι τους, είναι στη θέση τους με τα τεράστια σκάφη και τις δεκάδες δίμετρες, επαγγελματίες Ουκρανές να κάνουν πασαρέλα. Επαγγελματίες Ουκρανές, το πιάσατε έτσι; Αφού χαζέψαμε λίγο, αράξαμε στο Le Girelier για δείπνο, εκεί στην περατζάδα, ώστε να παρατηρούμε… τις δίμετρες θεές. Την δική μας την θεά, την DS 4, την παρκάραμε στο πίσω ανοικτό πάρκινγκ δίπλα στην καντίνα… Οι σχετικοί ξέρουν.
Η επιστροφή στο Σεν Ζαν Καπ Φερά από το Σαν Τροπέ, μας φάνηκε αιώνας. Πέσαμε ξεροί γιατί χρειαζόμασταν ξεκούραση, καθώς την επομένη, θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε τα πάρα πολλά σκαλιά του Εζ Βιλάζ. Το Εζ Βιλάζ ή απλώς σκέτο Εζ, είναι μια μεσαιωνική πόλη που βρίσκεται ανάμεσα στη Νίκαια και το Μονακό.

Είναι κάτι σαν την Μονεμβασιά στο πιο απότομο και πιο γκλάμορους. Δύο από τα πιο αξιόλογα ξενοδοχεία της Κυανής ακτής βρίσκονται σε αυτόν το… βράχο. To Chateau de la Chevre d’ Οr στη μέση του λόφου και το Chateau Eza, στην κορυφή. Το Εζ είναι γραφικό και πανέμορφο. Ανεβείτε και γευματίστε στο υπέροχο εστατόριο του Chateau Eza με την πιο καταπληκτική θέα της Μεσογείου και θα μας θυμηθείτε. Προτείνουμε οπωσδήποτε να ανεβείτε μέχρι την κορυφή και τον jardin exotique. Προσπεράστε τους κάκτους και τα λουλούδια και φτάστε στην κορυφή, για να απολαύσετε την υπέροχη breathtaking θέα του ξενοδοχείου Chateau Eza αλλά και ολόκληρης της Cote D’Azur, από το Σεν Ζαν Καπ Φερά, που είναι αυτή η χερσόνησος που βλέπετε μπροστά σας και μέχρι πέρα το Σαν Τροπέ που φαίνεται αχνά. Στο κατέβασμα, δεν είναι κακό -πιστεύετε δεν πιστεύετε- να κάνετε μια στάση στην Notre-Dame-de-l’Assomption, στην Εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, να ανάψετε ένα ρεσώ και να κάνετε μια ευχή. Εμείς πάντως αυτό κάναμε.

Και συνεχίσαμε για Τουρμπί και Τετ ντε Σιέν. Το Τετ ντε Σιέν, είναι ο κάθετος βράχος που βρίσκεται πάνω από το Μονακό και του χαρίζει το χαρακτηριστικό του μικροκλίμα. Ο κακός καιρός περνά πάνω από το Μονακό το χειμώνα και έτσι η πόλη ποτέ δεν έχει τρομερό κρύο. Αντίστοιχα, ο τεράστιος βράχος, δημιουργεί συνεχή υποπίεση στην πόλη -κάτι που γνωρίζουν όλοι όσοι κάνουν παρά πέντε- και την διατηρεί δροσερή και το καλοκαίρι. Σε αυτόν τον βράχο λοιπόν πηγαίνουμε. Πρόκειται για ένα αρχαίο παρατηρητήριο των μεσαιωνικών χρόνων, που έβλεπαν τους πειρατές 2-3 μέρες, πριν φτάσουν στην περιοχή. Η θέα είναι απερίγραπτη. Για αρκετούς είναι ακόμα καλύτερη του Εζ. Είναι η θέα που έχουμε στο άνοιγμα αυτού του άρθρου. Το Μονακό είναι ορατό στην ολότητά του και είναι κάτι που αποτυπώνεται πολύ δύσκολα σε φωτογραφία.

Η διαζώσης επαφή σας με το Τετ ντε Σιέν, θα σας δημιουργήσει έναν αξέχαστο και άρρηκτο δεσμό με την περιοχή και το σημείο. Μετά από μερικά βογκητά στεναχώριας, φύγαμε και κατευθυνθήκαμε προς στην πόλη του Μονακό. Προορισμός μας το Ωκεανογραφικό Μουσείο. Γι αυτούς που δεν γνωρίζουν, αξίζει να πούμε πως σε αυτό το Ωκεανογραφικό Μουσείο χρωστάμε όλοι οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη, τη γνώση μας στη θάλασσα και τα πλάσματα της. Το 1957 τη Διεύθυνση του Μουσείου, ανέλαβε ένας διακεκριμένος εφευρέτης, ωκεανογράφος, εξερευνητής, συγγραφέας, φωτογράφος και κινηματογραφιστής, που τον έλεγαν Ζαν Ζακ Κουστώ. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Μια ιστορία που όλοι γνωρίζουμε. Με την τεράστια οικονομική υποστήριξη του συγκεκριμένου Ωκεανογραφικού Μουσείου, ο Κουστώ, γνώρισε τη θάλασσα -με τις ταινίες του- στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Γης. Η επίσκεψη λοιπόν στο Ωκεανογραφικό Μουσείο είναι must, γι αυτούς που τους ενδιαφέρουν τα πιο αξιόλογα αξιοθέατα σε όλο τον κόσμο. Το Ωκεανογραφικό Μουσείο του Μονακό είναι ένα από αυτά.

Με την τελευταία νύχτα να πλησιάζει, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, ετοιμαστήκαμε και πήγαμε για φαγητό στο Luigi, που είχαμε κλείσει τραπέζι την ημέρα που δεν μας δέχθηκαν. Ουσιαστικά πρόκειται για το ίδιο εστιατόριο με την La Chunga, μάλλον με τον ίδιο ιδιοκτήτη, απλώς με άλλο όνομα και ριζικά ανενεωμένο. Μετά από ένα λουκούλειο γεύμα, η νύχτα ήταν αφιερωμένη στο Μονακό και στο καζίνο. Πλέον η πλατεία μπροστά από το καζίνο είναι αλλαγμένη.
Δεν υπάρχει το συντριβάνι ούτε το καλαίσθητο γλυπτό καθρέπτης. Υπάρχει μόνο ένα πλακόστρωτο, με οριοθετημένη τη διαδρομή για τα αυτοκίνητα, μέσω πλαστικών κολωνακίων. Το βρήκαμε λίγο ανάρμοστο και κιτς. Επίσης το Cafe de Paris στις 12:00 ήταν κλειστό… WTF!!! Που είναι οι εποχές με την live μουσική, που είναι οι εποχές που έμενε ανοικτό έως τις 2:00 το πρωί; Προφανώς αυτές οι εποχές πέρασαν. Το καζίνο παραμένει πολυτελές, αλλά οι πελάτες του τσακώθηκαν με την μόδα. Παρδαλά κουστούμια, φούξια λαμέ παντελόνια, από κάτι νεαρούς λιμοκοντόρους με χρυσές McLaren… Τις 3 διαδοχικές προηγούμενες φορές που είχαμε παίξει, είχαμε φύγει με σημαντικά, καθόλου ευκαταφρόνητα κέρδη (είναι σχετικό αυτό) αλλά αυτή τη φορά, δεν σταθήκαμε τόσο τυχεροί.

Μάλλον θα κερδίζουμε αλλού… Μετά την… κατάθεση που κάναμε αποφασίσαμε να περπατήσουμε λίγο προς το Ξενοδοχείο Fairmont Monte Carlo και την κλασική πασίγνωστη αργή στροφή της διαδρομής της Formula 1. To Grand Prix είχε ολοκληρωθεί πριν λίγες ημέρες και ακόμα οι μπαριέρες, δεν είχαν απομακρυνθεί από πολλά σημεία της διαδρομής. Αφού ρίξαμε μια ματιά, η ρυθμική μουσική από το Buddha Bar Monte Carlo μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Ήπιαμε ένα ποτό, ενώ εγώ που οδηγούσα, πήρα ένα κοκτέιλ δίχως αλκοόλ. Στο 72 στις Κάνες, είχα πιει ένα Bananarama που ήταν εκπληκτικό, στο Buddha Bar μου έφτιαξαν μια σαχλαμάρα. Μπορεί και να ήταν τυχαίο. Κάναμε μια γρήγορη φωτογράφιση του DS 4 μπροστά στο Fairmont καi γυρίσαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο και πέσαμε αμέσως στη χλιαρή πισίνα. Από το ψυγείο πήρα δύο Jack και με λίγο κόκα κόλα, έφτιαξα κάτι σαν κοκτέιλ δίχως παγάκια… και βουρ ξανά στην πισίνα. Στην ανακεφαλαίωση που κάναμε, παραδεχθήκαμε πως καλά περάσαμε. Είδαμε πολλά πράγματα που έχουν αλλάξει και συζητήσαμε το ταξίδι της επόμενης ημέρας.

Θα ξεκινούσαμε κατά τις 11:30 με αρχικό προορισμό το Portofino. Θα συνεχίζαμε για Πίζα και θα φτάναμε σχετικά αργά στο Σαν Μαρίνο, για την τελευταία μας διανυκτέρευση. Το Σαν Μαρίνο και το κοντινό του Ρίμινι, το προτείνω ως τελευταίο προορισμό πριν ξεκινήσετε για Ελλάδα. Είναι κοντά στην Ανκόνα, μόλις 45 λεπτά και αν κάτι συμβεί στον αυτοκινητόδρομο και κλείσει, υπάρχουν παράλληλοι δρόμοι, που φτάνουν από πολλά σημεία στην Ανκόνα. Τα προηγούμενα χρόνια, στις πολλές φορές που βρεθήκαμε στις Κάνες, φεύγαμε πολύ νωρίς -την ημέρα που ταξιδεύαμε με το Superfast- με την ψυχή στο στόμα και αδιαφορώντας για τα όρια ταχύτητας, φτάναμε οριακά για την επιβίβασή μας. Αυτό δεν ήταν σωστό και κυρίως δεν ήταν ασφαλές. Τα τελευταία χρόνια, θεσπίσαμε πως στον γυρισμό μας, πάντοτε θα διανυκτερεύουμε στο Grand Hotel San Marino, ένα θαυμάσιο 4στερο απλό ξενοδοχείο με πολύ φιλικό προσωπικό και άνετο πάρκινγκ ή στο Le Rose Suite Hotel στο Ρίμινι. Αυτή την φορά επιλέξαμε το Grand Hotel γιατί το Le Rose δεν είχε ελεύθερα δωμάτια για την συγκεκριμένη ημερομηνία. Μετά από ένα πολύ καλό πρωινό στο Four Seasons Grand Hotel du Cap Ferrat, φτιάξαμε τις βαλίτσες μας και ετοιμάστηκαμε για να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού. Ακολουθήσαμε τον Α8 μέχρι που μπήκε στην Ιταλία και έγινε Α10 και περάσαμε μέσα από την Γένοβα, με κατεύθυνση το Ραπάλο και Σάντα Μαργκερίτα Λίγκουρε. Βγήκαμε από τον αυτοκινητόδρομο και συνεχίσαμε τη γνωστή διαδρομή προς το Πορτοφίνο.
Η κίνηση ήταν ανυπόφορη. Στα 2.4 χλμ. πριν φτάσουμε, η αστυνομία μας ενημέρωσε πως το παρκινγκ… -ένα έχει μόνο- είναι γεμάτο και ήδη τα αυτοκίνητα δεν μπορούν να γυρίσουν. Κάναμε επιτόπου και γυρίσαμε στη Σάντα Μαργκερίτα. Βρήκαμε ένα κατάστημα ενοικιάσεων ηλεκτρικών σκούτερ και νοικιάσαμε τρια ηλεκτρικά ποδήλατα. Τα σκούτερ είχαν τελειώσει! Ταλαιπωρηθήκαμε λιγάκι να παρκάρουμε, αλλά βρήκαμε μια θέση και με τα ποδήλατα φτάσαμε στο Πορτοφίνο.

Ήταν αδύνατον έστω να παρκάρεις τα ποδήλατα!!! Ο κόσμος ήταν υπερβολικός, οι οδηγοί των αυτοκινήτων μιλούσαν έντονα σε διάφορες γλώσσες και υπήρχαν όρθιοι, να περιμένουν για να καθήσουν στα καφέ του λιμανιού. Δεν πάμε καλά. Τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες και φύγαμε αμέσως. Γυρίσαμε τα ποδήλατα και ξεκινήσαμε αμέσως για Πίζα. Και εκεί βρήκαμε τα πράγματα αλλαγμένα. Από την σχετικά καλαίσθητη αγορά αναμνηστικών που θυμόμαστε, βρεθήκαμε στη Λαϊκή του… Μαρόκου. Πάρα πολλοί αφρικανοί έμποροι, πουλάνε απομιμήσεις από ακριβά brand επί του εδάφους. Ο κόσμος υπερβολικός και μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα trash κυριαρχεί. Ευχαριστώ δεν θα πάρω. Κάναμε μερικές φωτογραφίες του γνωστού πύργου και ξεκινήσαμε αμέσως για το Σαν Μαρίνο.
Φτάσαμε στη δύση του ηλίου με τα ζεστά χρώματα του δειλινού να φωτίζουν τη γύρω περιοχή.

Η ποιότητα ανθρώπων και ηρεμίας επέστρεψε. Κουκλί το Σαν Μαρίνο. Ποιότητα, ηρεμία και καταπληκτική θέα. Φρεσκαριστήκαμε και φύγαμε για Ρίμινι. Το Ρίμινι είναι κάτι σαν την Αιδηψό, στο πολύ πιο γιγάντιο όμως. Αρκετός κόσμος αλλά όχι υπερβολικός. Ίσως επειδή δεν έχουν κλείσει τα σχολεία. Ευτυχώς θα έλεγα… Βρήκαμε ένα ωραίο κατάστημα με παγωτά, την Gelateria La Romana και χτυπήσαμε 3 μπάλες ο καθένας. Στη συνέχεια πήγαμε στο Monnalisa Restaurant του εξαιρετικού ξενοδοχείου Grand Hotel Da Vinci για ένα καλό δείπνο και στη συνέχεια ανεβήκαμε πάλι στο Μόντε Τιτάνο, για να περάσουμε το τελευταίο βράδυ μας. Είμαστε σχεδόν ξεκούραστοι, χάρις το πλήρως ψηφιακό, απόλυτα εργονομικό εσωτερικό, της DS 4 με το κάθε εξάρτημα ενσωματωμένο διαισθητικά. Πολλές καινοτομίες, στοχεύουν στη δημιουργία απόλυτης ηρεμίας, με στο ταξίδι μας μείναμε ενθουσιασμένοι, πέρα από κάθε προσδοκία.

Μικρές λεπτομέρειες έκαναν την διαφορά, όπως το πρωτοποριακό invisible airvent (DS Air), ένα καινοτόμο σύστημα εξαερισμού με πολύ συμπαγείς κεντρικούς αεραγωγούς, εξοπλισμένο με περσίδες αόρατες στο μάτι. Ή το εξαιρετικό cruise control που προσαρμόζει την ταχύτητα ανάλογα με τη ροή της κυκλοφορίας με δυνατότητα στάσης και επανεκκίνησης. Στο DS 4, η λειτουργία βελτιώνεται με τρία νέα χαρακτηριστικά: ημιαυτόματο προσπέρασμα, ρύθμιση ταχύτητας στις στροφές και σύστημα αναγνώρισης πινακίδων ταχύτητας. Πρέπει να ομολογήσουμε πως μας βοήθησε στο ταξίδι πάρα πολύ.
Το βράδυ δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Μας είχε πιάσει το σύνδρομο του δημοσιογράφου αυτοκινήτου. Μιλούσαμε για το αυτοκίνητο. για το σύστημα DS DRIVE ASSIST 2.0, την ημιαυτόνομη οδήγηση επιπέδου 2, -το υψηλότερο επίπεδο που επιτρέπεται στο δρόμο αυτή τη στιγμή- που διέθετε η DS 4 που είχαμε στα χέρια μας. Επίσης μιλήσαμε για 2-3 φορές που πέσαμε με φόρα, σε κάποια μεγάλα εγκάρσια χαντάκια και το αυτοκίνητο πέρασε με χαρακτηριστική ευκολία, χάρις στην ελεγχόμενη ανάρτηση DS ACTIVE SCAN, με χρήση κάμερας. Με τέσσερις αισθητήρες και τρία επιταχυνσιόμετρα, το σύστημα ελέγχει κάθε έναν από τους τροχούς ανεξάρτητα, ρυθμίζοντας την ανάρτηση πιο σκληρή ή μαλακότερη, για αυξημένη άνεση ανεξάρτητα από την κατάσταση του δρόμου. Ακόμα συζητησαμε για το DS NIGHT VISION. Ένα σύστημα που περιλαμβάνει μία κάμερα υπερύθρων τοποθετημένη στη μάσκα του DS 4, που εντοπίζει πεζούς και ζώα σε απόσταση έως και 200 μέτρα, και στέλνει την εικόνα στον ψηφιακό πίνακα οργάνων, ώστε να αντιληφθούμε τον κίνδυνο και να αντιδράσουμε ανάλογα. Μια φορά το χρησιμοποιήσαμε για ένα σκύλο, στην διαδρομή προς Μονακό από τηνMoyenne Corniche. Ένα πραγματικό άλμα στον τομέα της ασφαλείας που εγγυάται μια πιο ήρεμη οδήγηση τη νύχτα. Δεν χρειάστηκε άλλη φορά, γιατί το σύστημα DS MATRIX LED VISION με τη νέα γενιά φωτιστικών σωμάτων που συνδυάζουν τις τεχνολογίες Matrix Beam και Dynamic Bending Light έκανε τη νύχτα μέρα και έτσι βλέπαμε τα πάντα. Επίσης με το DS MATRIX LED VISIONείχαμε τη δυνατότητα να οδηγούμε συνεχώς με τους προβολείς αναμμένους, χωρίς να ενοχλούμε τους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου. Εντυπωσιακό.

Το επόμενο πρωι, ανεβήκαμε στην κορυφή, θαυμάσαμε την καταπληκτική θέα και ρίξαμε μια ματιά στα -και καλά- αφορολόγητα καταστήματα του γραφικού πεζόδρομου προς την κορυφή. Αυτό ήταν. Τέλος. Το ταξίδι ολοκληρώθηκε. Με βαριά καρδιά πήραμε το δρόμο για την Ανκόνα. Θαυμάσαμε την νέα σήμανση που σε οδηγεί αμέσως στο χώρο του check-in και αμέσως βολευτήκαμε στην Lux καμπίνα του Superfast. Η κούραση βγήκε σε εκείνο το σημείο. Μετά από 24 απολαυστικές και ήρεμες ώρες μέσα στο πολυτελές πλοίο, στο δρόμο του γυρισμού από την Πάτρα προς την Αθήνα, πάλι μας έπιασε το δημοσιογραφικό μας..

Συζητούσαμε για το πόσο άνετα ταξιδέψαμε με το καταπληκτικό DS 4, με τελική κατανάλωση καυσίμου 5.1 λίτρα/100 χλμ. Ένα καταπληκτικό ταξίδι που το προτείνουμε σε όλους, με ιδιαίτερους, εντυπωσιακούς προορισμούς που μπερδεύουν την πολυτέλεια, με την ιστορία. Η DS 4 είναι ένα καταπληκτικό αυτοκίνητο για ταξίδια. Κάναμε 4.700 χλμ περίπου μέσα σε 12 μέρες και σε όλη τη διαδρομή ήταν φιλική και απροβλημάτιστη. Τώρα σειρά έχει το Παρίσι. Παρίσι με DS 9…
Δεν ακούγεται άσχημα._

Δείτε όλοκληρο το άρθρο με καλύτερο layout και ακόμα πιο πολλές φωτογραφίες εδώ!